Σύγχρονη Ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει [23 - 2 - 2021]
Γιώργος Τασιόπουλος
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων κατέχει το μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου της κοινωνίας μαςκαι το πλουσιότερο 10% κατέχει πολύ περισσότερο πλούτο από το υπόλοιπο 90%. Ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, του αγγλοσαξονικού κόσμου αλλά και ευρύτερα, οι διαφορές στην κατανομή του πλούτου είναι τεράστιες. Και το χειρότερο είναι ότι οι ανισότητες αυτές συνεχώς αυξάνονται.
Αυτή η εξέλιξη δεν είναι τυχαία αλλά οφείλεται στην επικράτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τις τελευταίες δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι οικονομικές και κοινωνικές διεργασίες που ξεκίνησαν με την επικράτηση του δόγματος του Θατσερισμού και του Ριγκανισμού στο μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου, έχουν οδηγήσει στην εξωφρενική συσσώρευση πλούτου αλλά και πολιτικής ισχύος στα χέρια μιας μικρής ελίτ. Η αποθέωση του, χωρίς κανόνες, χρηματιστικού κεφαλαίου σε βάρος της πραγματικής οικονομίας τη συγκεκριμένη περίοδο, οδήγησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την αποτυχημένη αντιμετώπισή της κυρίως στην ΕΕ αλλά και αλλού στον κόσμο.
Ειδικά η χώρα μας, πλήρωσε βαρύτατο οικονομικό και κοινωνικό τίμημα, με την ιδεοληπτική επιβολή συνεχών σκληρών μνημονίων και την φτωχοποίηση σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Στην πορεία αυτή, οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν έχασαν απλά τη μεταπολεμική τους ηγεμονία αλλά σε πολλές περιπτώσεις διαλύθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά. Τι πήγε λοιπόν τόσο λάθος και τι μπορεί να γίνει προκειμένου να αναστραφεί αυτή η πορεία προς τον αφανισμό;Υποστηρίζω σε αυτό το σύντομο κείμενο, ότι ο μόνος τρόπος προκειμένου οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας να αποφύγουν το ρόλο του κομπάρσου στο πολιτικό σύστημα, είναι να απαντήσουν με επιτυχία στις σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις αποκτώντας περισσότερο ριζοσπαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά.
Δίνοντας απαντήσεις στα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής μας με την υιοθέτηση σύγχρονων και ρηξικέλευθων πολιτικών, πιάνοντας έτσι ξανά το νήμα της πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας.Η σοσιαλδημοκρατία έχασε τη μάχη με το νεοφιλελευθερισμό γιατί δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ένα πειστικό πολιτικό αφήγημα για τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο στον οποίο ζούμε. Αντίθετα,τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας σε πολλές χώρες έκαναν το ολέθριο λάθος να συνεργαστούν με δεξιούς και νεοφιλελεύθερους πολιτικούς σχηματισμούς προκειμένου να διατηρήσουν ένα κομμάτι της εξουσίας.
Γιαυτό ευθύνονται,κατά κύριο λόγο, οι συμβιβασμένες και εν πολλοίς «υπαλληλοποιημένες»ηγεσίες των συγκεκριμένων κομμάτων, για τις οποίες η, πάση θυσία, συμμετοχή στην εξουσία έγινε αυτοσκοπός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πιο παλιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στον κόσμο και φάρος της σοσιαλδημοκρατίας επί πολλές δεκαετίες, το γερμανικό SPD,το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει σε τρεις κυβερνήσεις συνεργασίας με τη γερμανική δεξιά. Αλλά και σε επίπεδο προσώπων ο γνωστός ολλανδός Γερούν Νταϊσελμπλουμ, ο οποίος,ενώ ανήκε στο Εργατικό κόμμα της Ολλανδίας,λειτούργησε ως ιέρακας του νεοφιλελευθερισμού στη θητεία του ως πρόεδρος του Eurogroup.
Ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας ηγεμόνευσε σε πολλές χώρες επί δεκαετίες γιατί μπόρεσε να εκφράσει τις προσδοκίες των μη προνομιούχων στρωμάτων της κοινωνίας, μέσω της σωστής κατανομής του παραγόμενου πλούτου και της προσήλωσής του στην υπεράσπιση των εργασιακών και ατομικών δικαιωμάτων, του κοινωνικού κράτους,καθώς και της ίδιας της δημοκρατίας.
Το ίδιο λοιπόν πρέπει να γίνει και σήμερα, προσαρμοσμένο βέβαια στα δεδομένα της εποχής μας. Στην εποχή της 4ηςβιομηχανικής επανάστασης,η σοσιαλδημοκρατία δεν οφείλει απλά να προστατεύσει τις εργασιακές κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα, οι οποίες αμφισβητούνται έντονα από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού (συλλογικές συμβάσεις, οχτάωρο, προστασία των θέσεων εργασίας, αξιοπρεπής κατώτατος μισθός και επίδομα ανεργίας κλπ)αλλά να απαντήσει με ριζοσπαστικές πολιτικές και σε όσες προκλήσεις έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια όπως η τηλεργασία,η τεχνητή νοημοσύνη και η ρομποτοποίηση.
Μια τέτοια πολιτική είναι η καθιέρωση της τετραήμερης οχτάωρης εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών,προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να επιτευχθεί ο διττός στόχος της δικαιότερης κατανομής του παραγόμενου πλούτου και της καλύτερης ποιότητας ζωής για τους εργαζόμενους. Η πολιτική αυτή εξάλλου,φαίνεται σε πολλές περιπτώσεις να είναι θετική ακόμα και για τους εργοδότες,διότι η εφαρμογή της έχει δείξει ότι η παραγωγικότητα των εργαζομένων αυξάνεται κατά πολύ. Ένας άλλος πυλώνας εστίασης των πολιτικών της σοσιαλδημοκρατίας θα πρέπει να είναι η φορολογική πολιτική.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε όλο και εντονότερα φαινόμενα φοροαποφυγής τεράστιων ποσών από τις μεγάλες εταιρείες και τους πλούσιους ιδιώτες,μέσω της μεταφοράς εισοδημάτων και κερδών σε φορολογικούς παραδείσους. Επίσης,πολλές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μειώνουν σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα τη φορολογική επιβάρυνση των πλουσίων ιδιωτών και των μεγάλων εταιρειών με πρόσχημα την ανάπτυξη. Μία ανάπτυξη βέβαια που δεν έρχεται ποτέ ή ακόμα και όταν υπάρξει,την καρπώνεται πάλι η ίδια μικρή ελίτ.
Είναι γνωστή η δήλωση του Warren Baffett, ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, ότι πληρώνει μικρότερο ποσοστό φόρου από τη γραμματέα του. Οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας λοιπόν,οφείλουν να διαμορφώσουν μια προοδευτική φορολογική πολιτική όπου οι πλουσιότεροι ιδιώτες και οι μεγάλες εταιρείες θα πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό φόρων με βάση τα εισοδήματα τους και τα κέρδη.Επίσης,θα πρέπει επιτέλους να καθιερωθεί φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, τα έσοδα του οποίου θα διοχετευθούν στην χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους.
Τέλος, είναι επιτακτική ανάγκη να καταπολεμηθεί ριζικά η πρακτική μεταφοράς πλούτου στους φορολογικούς παραδείσους.Σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη και ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία χωρίς έμφαση στην υψηλού επιπέδου δημόσια παιδεία και υγεία καθώς και στο κοινωνικό κράτος. Με καθολική και δωρεάν κάλυψη των πολιτών στα θέματα υγείας για όλη τους τη ζωή και επίσης δωρεάν παιδεία μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς να αναγκάζονται να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα ή να πληρώνουν δίδακτρα.
Επίσης,είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός ισχυρού και αξιοπρεπούς οικονομικού και κοινωνικού διχτυού ασφαλείας, κάτω από το οποίο δεν θα πέφτει κανένας πολίτης σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του. Τέλος, οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας οφείλουν να δώσουν μεγάλη έμφαση στο κορυφαίο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής,μέσω του «πράσινου» μετασχηματισμού της οικονομίας με κοινωνικό πρόσημο και της απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Προκειμένου όμως να γίνουν όλα αυτά, και πολλά άλλα, απαιτείται να επανέλθει το πρωτείο της Πολιτικής έναντι των αγορών. Να υπάρξει αυστηρή ρύθμιση των αγορών υπέρ του μακροπρόθεσμου κοινωνικού συμφέροντος. Να επικρατήσει επιτέλους η λαϊκή αντιπροσώπευση έναντι του αόρατου χεριού της αγοράς.Να κρατήσει η Σοσιαλδημοκρατία τα καλά στοιχεία που πηγάζουν από τη σοσιαλιστική μήτρα από την οποία προέρχεται, όπως το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία, και σε συνεργασία με τις δυνάμεις της ώριμης Αριστεράς και της πολιτικής Οικολογίας να προωθήσει τις πολιτικές εκείνες που οδηγούν μακριά από τον κοινωνικό δαρβινισμό και την οικονομική βαρβαρότητα,σε έναν κόσμο για τον οποίο θα μπορούμε να είμαστε έστω και λίγο περήφανοι.
Πηγή: Η εφημερίδα των συντακτών
ΤΟ ΣΚΟΡΤΣΙΝΟΥ
Από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι σήμερα [13 - 8 - 2018]
Νίκος Καρύδης
Το Σκορτσινού, ένα από τα κεφαλοχώρια του τέως Δήμου Φαλαισίας, βρίσκεται σε απόσταση 17χλμ. ΝΑ από τη Μεγαλόπολη, στα όρια της Αρκαδίας με τη Λακωνία κοντά στις πηγές του Ευρώτα.
Λόγω των ζωτικής σημασίας άφθονων νερών των πηγών του Ευρώτα (Κεφαλάρι «Λογαρά») η περιοχή του Σκορτσινού κατοικείται από τα νεολιθικά χρόνια, δηλαδή πριν από περίπου 6.000 χρόνια από σήμερα. Αμέσως δυτικά από το χωριό είναι το νεολιθικό σπήλαιο «Τρουπίτσες», στο οποίο η αρμόδια Αρχαιολογική Υπηρεσία, η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας – Σπηλαιολογίας Ν. Ελλάδος, πραγματοποίησε το 2005 σωστικού χαρακτήρα έρευνα του σπηλαίου και βρέθηκαν πλήθος ευρημάτων που χρονολογούνται στην Τελική Νεολιθική Εποχή (4200–3300 π.Χ. περίπου) και πιστοποιούν ότι το σπήλαιο χρησιμοποιείτο από τον νεολιθικό άνθρωπο.
Στα ΝΑ του χωριού και αμέσως ανατολικά από τις πηγές του Ευρώτα υψώνεται με απότομες πλαγιές ο περίοπτος λόφος Χελμός (υψόμ. 770μ.) που παρεμβάλλεται μεταξύ της λεκάνης της Μεγαλόπολης και της λεκάνης του Ευρώτα βόρεια της Σπάρτης. Η καίριας στρατηγικής σημασίας επίκαιρη θέση του λόφου στα όρια, από την αρχαιότητα, της Αρκαδίας με τη Λακωνία και δίπλα από τον οδικό άξονα που συνδέει τις δύο αυτές περιοχές, είχε σαν επακόλουθο τη διαχρονική οχύρωσή του με ισχυρές οχυρώσεις.
Στο πλάτωμα της κορυφής του και περιμετρικά από αυτό σώζονται μέχρι σήμερα σημαντικά κατάλοιπα από το περίφημο αρχαίο οχυρό «Αθήναιον» που ήταν η ακρόπολη της παρακείμενης αρχαίας πόλης Βελεμίνας. Το οχυρό είχε χτίσει ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης Γ΄ το 229 π.Χ. και υπήρξε το μήλο της έριδας Σπαρτιατών και Μεγαλοπολιτών. Στο οχυρό αυτό αναφέρονται οι Πολύβιος (Ιστοριών Β΄ και Δ΄) και Πλούταρχος (Κλεομένης). Ο Πολύβιος ως Μεγαλοπολίτης το αποκαλεί «το των Μεγαλοπολιτών Αθήναιον», ο δε Πλούταρχος «το περί την Βέλβιναν Αθήναιον». Η περίμετρός του είναι σχεδόν 2χλμ. (1.955,65μ.) ενώ το σύνολο των ισχυρών οχυρώσεών του ενισχύεται με 33 ημικυκλικούς πύργους.
Στη δυτική πλαγιά του Χελμού ψηλά από τις «Πηγές του Ευρώτα», στην τοποθεσία «Συκαμιά» και κοντά στην πηγή που υπάρχει εκεί από την οποία υδρεύεται το χωριό, βρέθηκε κάτω από το έδαφος χάλκινο ειδώλιο ιππέα των αρχαϊκών χρόνων (γύρω στο 520 π.Χ.) που φυλάσσεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.
Το σημαντικό και σπανιότατο αυτό εύρημα ήταν ανάθημα, δηλαδή αφιέρωμα – προσφορά σε ιερό και εν προκειμένω ασφαλώς στο ιερό της Αθηνάς που υπήρχε σε άγνωστη θέση στο λόφο, από το οποίο ο λόφος και το οχυρό του λέγονταν Αθήναιον. Πιθανότατα το ιερό της Αθηνάς ήταν εκεί στην τοποθεσία «Συκαμιά», κοντά στην πηγή που βρέθηκε το ειδώλιο.
Αμέσως ανατολικά από το χωριό είναι το εξωκλήσι του Αγ. Βασιλείου όπου στη γύρω περιοχή έχουν βρεθεί τα αρχαιολογικά κατάλοιπα οικιστικών εγκαταστάσεων των ρωμαϊκών και παλαιοχριστιανικών χρόνων που χρονολογούνται από τον 1ο έως τον 5ο μ.Χ αιώνα. Στην περιοχή αυτή έχουν βρεθεί επίσης πολλά ευρήματα και νομίσματα των βυζαντινών χρόνων.
Στον παραπάνω λόφο του Χελμού, εκτός από το αρχαίο οχυρό «Αθήναιον», υπάρχουν και τα κατάλοιπα ισχυρού κάστρου των βυζαντινών χρόνων που χτίστηκε τον 13ο αιώνα κατά τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των Βυζαντινών και των Φράγκων. Το κάστρο καταλαμβάνει το ψηλότερο σημείο του λόφου στο νότιο τμήμα του πλατώματος, όπου είναι και το εξωκλήσι του Αγ. Κωνσταντίνου, έχει περίμετρο 345,38μ. και ενισχύεται με 6 πύργους.
Κατά την τουρκοκρατία το Σκορτσινού συμμετείχε στις επαναστατικές κινήσεις που έγιναν το 1659 στη νότια Πελοπόννησο με την υποκίνηση του Ενετού Ναυάρχου Φραντσέσκο Μοροζίνι. Ο Μοροζίνι, αφού κυρίεψε την Καλαμάτα, τελικά εγκατέλειψε την Πελοπόννησο αφήνοντας ανυπεράσπιστους τους επαναστατημένους Έλληνες χωρικούς στην εκδικητική μανία των Τούρκων (βλ. Αθαν. Ε. Καραθανάσης: «Επαναστατικές κινήσεις στην Πελοπόννησο στα 1659»).
Το 1700 στην απογραφή του τότε Γενικού Προβλεπτή του Μοριά Ενετού Φραγκίσκου Grimani το χωριό καταγράφεται να έχει 11 οικογένειες και 37 κατοίκους.
Το 1770 το Σκορτσινού συμμετείχε εκ νέου στην επανάσταση κατά των Τούρκων που αυτή τη φορά υποκινήθηκε από τους Ρώσους αδελφούς Ορλώφ και όταν οι Τούρκοι νίκησαν και οι Ρώσοι εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο, το χωριό γνώρισε την καταστροφή από τους Αλβανούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι κατά των επαναστατών. Οι Αλβανοί μέχρι το 1779 λεηλατούσαν, έκαιγαν, έσφαζαν, εξανδραπόδιζαν και πουλούσαν τους κατοίκους των επαναστατημένων περιοχών. Το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο Άγγλος περιηγητής και στρατιωτικός W.M. Leake («Travels in the Morea», Vol. III, σελ. 23–24) που το 1805 περιηγήθηκε την περιοχή γράφει ότι βρήκε το χωριό κατεστραμμένο και μόνο μερικές καλύβες κατοικούνταν.
Οι λιγοστοί κάτοικοί του που είχαν γλυτώσει από τη σφαγή έφτιαξαν μαντριά διασκορπισμένοι στους λόφους που είναι ανατολικά του χωριού και ζούσαν εκεί τσοπάνηδες με τις στάνες τους. Εκκλησιαζόντουσαν στο παρακείμενο βυζαντινό εκκλησάκι των Αγ. Ταξιαρχών καθώς και στη Μονή Καλτεζών.
Από εκεί πέρασε ο Νικηταράς όταν ξέσπασε η επανάσταση του 1821 και στρατολόγησε τον Θανάση Τσότσολα που ήταν τσοπάνης και φύλαγε το κοπάδι του πατέρα του στη θέση «Σπάρτοτη». Ο Τσότσολας ήταν ένα παλικάρι πρώτο μπόι, λεβέντης, έξυπνος που ήξερε και γράμματα και ήταν καλονάρχης στη Μονή Καλτεζών. Ο Νικηταράς αφού τον δοκίμασε τον έκανε πρώτο Μπαϊρακτάρη του.
Ο νεαρός αρχηγός Τσότσολας σύντομα, τον Απρίλιο του 1821, με ελάχιστα παλικάρια ήλθε αντιμέτωπος στο χωριό Μανιάτη Μαντινείας με πολυάριθμους Τούρκους αλλά με τέχνασμα τους ανάγκασε να παραδοθούν όλοι και να του παραδώσουν τα όπλα και τα γιαταγάνια τους. Για το σπουδαίο κατόρθωμά του και για την άρνησή του να δεχθεί οποιοδήποτε αντάλλαγμα, ο Θ. Κολοκοτρώνης, θαυμάζοντας τη λεβεντιά και τα υψηλά πατριωτικά του αισθήματα, του άλλαξε το όνομα και το έκανε Μανιάτης. Ο Θανάσης Μανιάτης αφού έλαβε μέρος σε πολλές μάχες ευτύχισε να δει την πατρίδα ελεύθερη και έζησε στο χωριό όπου απέκτησε 3 γιούς και 2 κόρες. Το 1844 ο βασιλιάς Όθωνας του απένειμε το Σιδηρούν Αριστείον και πέθανε το 1860.
Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους οι Σκορτσιναίοι έφυγαν από τα μαντριά και έχτισαν τα σπίτια τους στη θέση που είναι τώρα το χωριό. Η ενοριακή εκκλησία που έχτισαν το 1861 στο κέντρο του χωριού, ως συνέχεια του παραπάνω βυζαντινού ναΐσκου στον οποίο εκκλησιαζόντουσαν, είναι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών που εορτάζεται την 8η Νοεμβρίου και γίνεται το πανηγύρι του χωριού.
Το Σκορτσινού, που τις επόμενες δεκαετίες μετά την τουρκοκρατία είχε αναπτυχθεί και είχε περίπου 700 κατοίκους, γνώρισε την 14η Μαρτίου του 1944 για άλλη μια φορά την καταστροφή καθώς κάηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς που εισέβαλαν ξαφνικά εκείνη τη μέρα στο χωριό, σκοτώνοντας και δύο άνδρες που δεν πρόφθασαν να απομακρυνθούν. Το χωριό ξεπέρασε και αυτή την πολύ σκληρή δοκιμασία, μάζεψε τα αποκαΐδια του και επούλωσε τις πληγές του με την αλληλοβοήθεια των χωριανών που διακρίνονται για την αλληλεγγύη τους και την αγάπη τους για το χωριό.
Με μεγάλες δωρεές των ξενιτεμένων παιδιών του και την προσωπική εργασία όλων των κατοίκων αναπτύχθηκε εκ νέου σε ένα ακμάζον κεφαλοχώρι στο οποίο υπήρχε Σταθμός Χωροφυλακής, Περιφερειακό Ιατρείο, κυλινδρόμυλος, σύγχρονο ελαιοπιεστήριο, πριονοκορδέλα, βιοτεχνίες και εργαστήρια διαφόρων επαγγελμάτων και πολλά μαγαζιά κάθε είδους.
Ήδη από το 1927 και μόνο με δαπάνη όλων των Σκορτσιναίων εσωτερικού και εξωτερικού και την προσωπική εργασία των κατοίκων είχε γίνει η κατασκευή του υδραγωγείου, ενός ζωτικού και πολύ δύσκολου για τα μέσα της εποχής έργου. Σε επίκαιρα σημεία του χωριού είχαν τοποθετηθεί καλαίσθητες παραδοσιακές βρύσες από στήλες μωσαϊκού με φανάρι στην κορυφή που υπάρχουν ακόμη.
Με δαπάνη του μεγάλου ευεργέτη του χωριού Χαράλ. Αθ. Γιωτόπουλου, που μετανάστευσε στην Αμερική το 1907 σε ηλικία 16 ετών και προόδευσε πολύ, είχε χτιστεί το 1933 το νέο μεγαλοπρεπές σχολείο και όταν αυτό κάηκε από τους Γερμανούς ξαναχτίστηκε από τον ίδιο το 1951. Ο ίδιος ευεργέτης διέθεσε τα χρήματα για την κατασκευή το 1957 του Κοινοτικού μεγάρου στη θέση του παλιού σχολείου, στο οποίο στεγάσθηκαν οι υπηρεσίες της Κοινότητας. Ακόμη και ο δημόσιος επαρχιακός αυτοκινητόδρομος από το Σκορτσινού μέχρι την Ασέα, που εξυπηρετεί πολλά χωριά, έγινε το 1951 με δαπάνη του Χαράλ. Γιωτόπουλου.
Σε αίθουσα του παραπάνω Κοινοτικού κτιρίου στεγάσθηκε και η Κοινοτική Βιβλιοθήκη που είχε δημιουργηθεί το 1954 με δωρεά εκατοντάδων βιβλίων και της επίπλωσης από τον Σκορτσιναίο ζωγράφο Σταύρο Π. Δαλάκο, ο οποίος ήταν και ο πρώτος Πρόεδρος της «Ένωσις των εν Αθήναις και Πειραιεί Σκορτσιναίων» που ιδρύθηκε το 1953.
Πλήθος ακόμη άλλων κοινωφελών έργων, ήτοι εκκλησίες (μέσα στο χωριό χτίστηκαν 3 εκκλησίες και 6 εξωκλήσια γύρω από αυτό), μεγάλο νεκροταφείο, γεφύρια, δρόμοι, πλατείες, παιδικές χαρές, γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, Ηρώο πεσόντων, Λαογραφικό Μουσείο, εξωραϊσμός πηγών Ευρώτα και άλλα, έχουν γίνει μόνο με δωρεές των απανταχού Σκορτσιναίων και την προσωπική εργασία των κατοίκων χωρίς να επιβαρυνθεί το Κράτος.
Δυστυχώς σε ένα από τα έργα αυτά, στη διάνοιξη του αυτοκινητόδρομου από το χωριό προς τις πηγές του Ευρώτα το 1953, ο χωριανός Ιωάννης Σπ. Λαμπρόπουλος που εργαζόταν εκεί έχασε τη ζωή του όταν μια πέτρα από ένα φουρνέλο τον χτύπησε στο κεφάλι. Ο χωριανός αυτός ήταν ένας νέος (26 ετών) οικογενειάρχης με συνέπεια να μείνουν χωρίς σύζυγο και πατέρα η νεαρή τότε (22 ετών) σύζυγός του και ο μόλις 1,5 έτους γιός του.
Οι δωρεές βέβαια των Σκορτσιναίων, μικρές και μεγάλες, που καλύπτουν κάθε προκύπτουσα ανάγκη του χωριού συνεχίζονται αμείωτα. Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 ο Αθαν. Ι. Ρέτσος (ξενοδοχεία «Ηλέκτρα»), εκτός των άλλων που έχει προσφέρει, δώρισε στο χωριό ένα πλήρες πυροσβεστικό όχημα.
Παρά την πολύ μεγάλη μετανάστευση στο εξωτερικό (Αμερική, Αυστραλία, Ν. Αφρική) και στο εσωτερικό (κυρίως Αθήνα) το Σκορτσινού είναι ένα από τα ελάχιστα χωριά της επαρχίας μας που παραμένει ακόμη «ζωντανό» με κίνηση και τέσσερα μαγαζιά σε πλήρη λειτουργία. Αρκετοί από τους μόνιμους κατοίκους του είναι νέοι σε ηλικία. Τα περισσότερα σπίτια του έχουν ανακαινιστεί, ενώ έχουν χτιστεί και αρκετά καινούργια.
Σημαντική συμβολή στην πρόοδο και ανάπτυξη του χωριού έχει διαχρονικά ο δραστήριος Σύλλογός του, με τις πολιτιστικές και διάφορες άλλες εκδηλώσεις που διοργανώνει σε όλη τη διάρκεια του έτους, τις εξωραϊστικές παρεμβάσεις που πραγματοποιεί και την εν γένει συνεισφορά και συμμετοχή του στα έργα και στα δρώμενα του χωριού.
Το τρίτο δεκαήμερο κάθε Αυγούστου, στην ειδυλλιακή τοποθεσία των πηγών του Ευρώτα, που έχει κατάλληλα διαμορφωθεί για τους επισκέπτες και περιπατητές (εκτεταμένος επίπεδος πλακόστρωτος χώρος, πέτρινα πεζούλια, ηλεκτροφωτισμός, χώρος πάρκινγκ κ.λπ.), διοργανώνονται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις τα «Ευρώτεια», που προσελκύουν πλήθος κόσμου από όλη την ευρύτερη περιφέρεια. Στις πηγές του Ευρώτα επίσης, διοργανώνεται από το Δήμο ο εορτασμός των Θεοφανείων και γίνεται ο Αγιασμός των υδάτων με ρίψη του Τιμίου Σταυρού στα νερά.
Στο Σκορτσινού γιορτάζονται ακόμη με ιδιαίτερα παραδοσιακό τρόπο και οι Απόκριες.
Το σχολείο του χωριού, που είναι σε περίοπτη θέση στο πάνω μέρος του, τώρα λειτουργεί ως πολιτιστικό κέντρο. Στο μεγάλο προαύλιό του, εκτός από το γήπεδο μπάσκετ και την παιδική χαρά, είναι και η παραδοσιακά χτισμένη πέτρινη δεξαμενή του υδραγωγείου με πελεκητά αγκωνάρια. Απέναντι από το σχολείο είναι η πανέμορφη κοιμητηριακή εκκλησία του Αγ. Ιωάννη με την πλακόστρωτη πλατεία της. Η ενοριακή εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών που είναι στην κεντρική πλατεία του χωριού έχει ένα εξαιρετικής τέχνης πέτρινο καμπαναριό, ενώ λίγο πιο κάτω επί του κεντρικού δρόμου είναι το επιβλητικό μαρμάρινο μνημείο του Ηρώου προς τιμή των πεσόντων Σκορτσιναίων στους διάφορους πολέμους. Στο κάτω μέρος του χωριού είναι η επίσης πανέμορφη εκκλησία του Αγ. Βλάση και το γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5 στην έξοδο προς τις πηγές του Ευρώτα.
Στην περιοχή των πηγών του Ευρώτα παραπλεύρως του αυτοκινητόδρομου είναι το Λαογραφικό Μουσείο, που δημιουργήθηκε από τον αείμνηστο Σκορτσιναίο δάσκαλο Παναγ. Ν. Σπυρόπουλο. Το συγκρότημα του μουσείου αποτελείται από ένα οίκημα με τέσσερις αίθουσες στις οποίες εκτίθενται λαογραφικά αντικείμενα και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα εκθέματα, καθώς και από ένα πέτρινο παραδοσιακό αρκαδικό σπίτι του 19ου αιώνα με όλον τον εξοπλισμό του. Στο χώρο αυτό είναι και το εξωκλήσι του Εσταυρωμένου.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο: Η Μεγάλη Νύχτα του 2017 [22-12-2017]
Η νύχτα της Πέμπτης, 21 Δεκεμβρίου, είναι η μεγαλύτερη του έτους, με διάρκεια 14 ωρών και 29 λεπτών. Ο Ήλιος θα φτάσει στο σημείο της ετήσιας τροχιάς του, που ονομάζεται «Χειμερινό Ηλιοστάσιο», οπότε αρχίζει και επίσημα η εποχή του Χειμώνα.
Ημερολογιακά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο κυμαίνεται σήμερα μεταξύ της 20ής και 23ης Δεκεμβρίου, αν και η τελευταία φορά που είχαμε το Χειμερινό Ηλιοστάσιο στις 23 Δεκεμβρίου ήταν το 1903 και η επόμενη θα είναι το 2303. Ακόμη πιο σπάνια είναι η 20ή Δεκεμβρίου με την επόμενη να συμβαίνει το 2080.
Οι διαφοροποιήσεις αυτές οφείλονται στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, του οποίου το κάθε έτος έχει 365 ημέρες, εκτός από τα δίσεκτα έτη με τις 366 ημέρες τους. Τα πράγματα, όμως, δεν ήσαν πάντα έτσι. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, από την αρχή.
Από την αρχαιότητα ακόμη, ο υπολογισμός του έτους γινόταν με την παρατήρηση της επίδρασης που έχει πάνω στη Γη η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο, η επίδραση δηλαδή του κύκλου των εποχών, της επαναλαμβανόμενης παρέλασης της Άνοιξης, του Καλοκαιριού, του Φθινοπώρου και του Χειμώνα! Οι εποχιακές αυτές αλλαγές είχαν για τους αρχαίους τεράστια σημασία, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την εμφάνιση της γεωργίας, πριν από 10.000 περίπου χρόνια. Γι' αυτό, κι επειδή η σπορά, η συγκομιδή και οι άλλες γεωργικές ασχολίες εξαρτώνταν από τις αλλαγές των εποχών, η διάρκεια ενός ηλιακού έτους έπρεπε να μετρηθεί επακριβώς.
Η Γη συμπληρώνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο σε περίπου 365,25 ημέρες. Κάθε μέρα η Γη βρίσκεται σε διαφορετική θέση από αυτήν που βρισκόταν την προηγουμένη. Από κάθε νέα θέση αντικρίζουμε τον Ήλιο από διαφορετική γωνία κι έτσι μας φαίνεται ότι ο Ήλιος βρίσκεται μπροστά από διαφορετικά άστρα (καθώς κινείται από τη Δύση προς την Ανατολή), λόγω ακριβώς της κίνησης της Γης πάνω στην τροχιά της. Κάθε φορά που η Γη συμπληρώνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο, μας φαίνεται ότι ήταν ο Ήλιος αυτός που συμπλήρωσε έναν κύκλο γύρω από τη Γη, πάνω στην εκλειπτική. Η εκλειπτική, δηλαδή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απεικόνιση, ή η προέκταση πάνω στην ουράνια σφαίρα, της γήινης τροχιάς γύρω από τον Ήλιο.
Αν παρατηρήσουμε την εκλειπτική και τη συγκρίνουμε με τον ουράνιο ισημερινό (την προέκταση του γήινου ισημερινού πάνω στην ουράνια σφαίρα), θα δούμε ότι οι δύο αυτοί κύκλοι δεν συμπίπτουν, αλλά αντίθετα τέμνονται, σχηματίζοντας γωνία ίση με 23,5 περίπου μοίρες, λόγω της κλίσης που έχει ο άξονας της Γης σε σχέση με το επίπεδο που σχηματίζει η εκλειπτική. Η γωνία αυτή ονομάζεται «λόξωση της εκλειπτικής», και τα δύο σημεία στα οποία τέμνονται οι δύο κύκλοι ονομάζονται «ισημερινά σημεία». Στο πρώτο σημείο ο ουράνιος ισημερινός τέμνει την εκλειπτική εκεί όπου ο Ήλιος βρίσκεται στις 20-21 Μαρτίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται «εαρινό ισημερινό σημείο», κι από την ημέρα αυτή αρχίζει η Άνοιξη. Εκ διαμέτρου αντίθετα η τομή γίνεται όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις 22-23 Σεπτεμβρίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται «φθινοπωρινό ισημερινό σημείο», και από την ημέρα αυτή αρχίζει το Φθινόπωρο.
Από το εαρινό ισημερινό σημείο και μετά, ο Ήλιος φαίνεται να σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού. Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν και ο καιρός γίνεται όλο και πιο θερμός. Περίπου τρεις μήνες αργότερα, στις 20-21 Ιουνίου, ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής, από το οποίο θα αρχίσει πλέον να κατέρχεται, «τρεπόμενος» και πάλι προς τον ισημερινό. Το σημείο αυτό, στις 20-21 Ιουνίου, ονομάζεται θερινό τροπικό σημείο ή απλά θερινή τροπή, επειδή ο Ήλιος τρέπεται και πάλι προς τον ισημερινό, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το καλοκαίρι. Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη θερινή τροπή ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, το θερινό τροπικό σημείο ονομάζεται επίσης και θερινό ηλιοστάσιο.Μετά τη θερινή τροπή, ο Ήλιος συνεχίζει να κατεβαίνει προς τον Νότο, και στις 22-23 Σεπτεμβρίου φτάνει στο φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, οπότε, όπως και στο εαρινό ισημερινό σημείο, έχουμε ίση μέρα και νύχτα: ισημερία. Αλλά η κάθοδος του Ήλιου συνεχίζεται, μέχρις ότου, στις 21-22 Δεκεμβρίου, φτάνει στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του, που ονομάζεται χειμερινό τροπικό σημείο, ή απλά χειμερινή τροπή ή χειμερινό ηλιοστάσιο. Από την ημέρα αυτή αρχίζει ο Χειμώνας. Αλλά από κει κι έπειτα ο Ήλιος σταματάει να κατέρχεται και ξαναρχίζει και πάλι να σκαρφαλώνει, κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά.
Στη διάρκεια του Χειμώνα, οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν πάνω στο βόρειο ημισφαίριο της Γης με πλάγιο τρόπο, ενώ συμβαίνει το αντίθετο στο νότιο ημισφαίριο οπότε εκεί έχουν Καλοκαίρι. Στη διάρκεια της Άνοιξης ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ισημερινό της Γης, οπότε και τα δύο ημισφαίρια παίρνουν με τον ίδιο τρόπο της ζωογόνες ακτίνες του. Στη διάρκεια του Καλοκαιριού, ο Ήλιος ευνοεί το βόρειο ημισφαίριο, οι ακτίνες του πέφτουν πάνω μας περισσότερο κάθετα, και ενώ εμείς έχουμε Καλοκαίρι, στο νότιο ημισφαίριο έχουν Χειμώνα. Τέλος, το Φθινόπωρο, ο Ήλιος βρίσκεται και πάλι πάνω από τον γήινο ισημερινό, με ισομερή κατανομή της θερμότητας και στα δύο ημισφαίρια.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους σαν θεός, μια που γι' αυτούς ο Ήλιος ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές, από τη σπορά ως τη βλάστηση και από την ανθοφορία ως τη συγκομιδή. Οι Αιγύπτιοι τον ονόμασαν Ρα, Ατόν, ή και Όσιρη ακόμη. Οι Βαβυλώνιοι τον αποκαλούσαν Σαμάχ, Βαάλ, Μαρδούκ και Νεργκάλ. Οι Ινδοί Βράχμα και Βισνού. Και οι Πέρσες Μίθρα. Για τους αρχαίους Έλληνες, κατά περιστάσεις, ήταν ο Δίας ή ο Πλούτων, ο Βάκχος, ο Διόνυσος, ή και ο Φοίβος Απόλλων. Ανεξάρτητα όμως από την ονομασία που του δόθηκε, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί καθιέρωσαν προς τιμή του Ήλιου, περίφημες και πολλές γιορτές, ιδιαίτερα στις περιόδους των εναλλαγών από τη μια εποχή στην άλλη.
Οι μεγαλύτερες από τις γιορτές αυτές γίνονταν σε όλες τις χώρες και τις φυλές στην εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, στις 25 Δεκεμβρίου. Ήταν η γιορτή της γέννησης του Ήλιου, και όχι αδικαιολόγητα. Γιατί όσο ο χειμώνας πλησίαζε και ο Ήλιος του μεσημεριού φαινόταν όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, τόσο και οι μέρες μίκραιναν και το κρύο αυξανόταν. Ήταν η σκληρή εποχή για τον άνθρωπο με τις πολύ μικρές ημέρες και τις ατέλειωτες νύχτες. Οι φροντίδες πολλαπλασιάζονταν, οι ανησυχίες μεγάλωναν και ένα αόριστο συναίσθημα φόβου καταλάμβανε τον αρχαίο άνθρωπο με τα ανύπαρκτα σχεδόν αμυντικά του μέσα και τις περιορισμένες πηγές διατροφής.
Γι' αυτό αναπέμπονταν προσευχές και ιερές παρακλήσεις, ανάβονταν φωτιές και προσφέρονταν θυσίες προς τον θεό Ήλιο, για να μη χαθεί οριστικά από τον ορίζοντα. Και πράγματι: μετά από μικρό δισταγμό, ο θεός ενέδιδε. Στο κατώτατο σημείο του, στον αστερισμό του Αιγόκερου, στις πύλες του Ήλιου όπως τον ονόμαζαν οι Χαλδαίοι, «άλλαζε» απόφαση, άρχιζε να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πάνω, και οι μέρες μεγάλωναν. Μια νέα τάξη πραγμάτων θα έμπαινε και πάλι, ωραία όπως και στα προηγούμενα χρόνια, οπότε η Γη θα ανθοφορούσε ξανά χάρη στις ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές του χειμερινού ηλιοστασίου. Και αυτή την παράδοση των αρχαίων λαών συνέχισαν οι Έλληνες με τα Κρόνια, και ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι με τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια και την κεντρική γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου "Dies Natalis Invicti Solis", δηλαδή την «Ημέρα της Γέννησης του Αήττητου Ήλιου».
Τα Σατουρνάλια ήταν η αρχαιότερη γιορτή των Ρωμαίων και την απέδιδαν στον Ρωμύλο ή στους Πελασγούς. Ξεχώρισε όμως από τις άλλες αγροτικές γιορτές τους το 217 π.Χ. Οι γιορτές αυτές έπαιρναν πανηγυρικό χαρακτήρα και είχαν κατακτήσει ολόκληρο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Άρχιζαν με τα Βρουμάλια από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 17 Δεκεμβρίου και ακολουθούσαν τα Σατουρνάλια από τις 18 έως τις 24 Δεκεμβρίου. Κατά την κεντρική ημέρα της γιορτής του «αήττητου ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν το γεγονός της τροπής του Ηλίου, που άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό, να μεγαλώνουν οι ημέρες, και μαζί τους οι ζωογόνες ακτίνες του Ηλίου ξανάκαναν τη Γη να καρποφορήσει. Την 1η Ιανουαρίου γιορτάζονταν οι Καλένδες, στις 3 τα Βότα, στις 4 τα Λορεντάλια και στις 7 Ιανουαρίου τελείωνε η περίοδος αυτή των εορτών.
Επειδή λοιπόν οι πρώτοι χριστιανοί ήσαν εκτός νόμου στη Ρώμη, και δεν τους επιτρεπόταν να συναντιούνται ή να εκκλησιάζονται μαζί, οι συναντήσεις τους γίνονταν κρυφά και σε μικρές ομάδες στις κατακόμβες τους, όπου και τελούσαν τις θρησκευτικές τους εορτές. Για να αποφύγουν, λοιπόν, τους διωγμούς, αποφάσισαν να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι Ρωμαίοι ήσαν απασχολημένοι με τις δικές τους γιορτές των Σατουρναλίων. Μ’ αυτόν τον τρόπο ήλπιζαν να μην ανακαλυφθούν από τους εορτάζοντες Ρωμαίους.
Θα αναρωτιέστε, όμως, γιατί το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν συμβαίνει σήμερα στις 25 Δεκεμβρίου, όπως στην εποχή του Χριστού, αλλά στις 21 Δεκεμβρίου; Το πρόβλημα αρχίζει με το Ιουλιανό Ημερολόγιο που εισήγαγε ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ., το οποίο είχε όμως τις δικές του ατέλειες, γιατί έχανε μία ημέρα κάθε 128 χρόνια. Το Ιουλιανό, λοιπόν, ημερολόγιο είχε θεσπίσει το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά με την πάροδο των ετών το προστιθέμενο μικρό λάθος είχε μεταθέσει την πραγματική ημερομηνία της χειμερινής τροπής. Έτσι λοιπόν το 325 μ.Χ., το έτος που έγινε η Σύνοδος της Νίκαιας, το χειμερινό ηλιοστάσιο είχε μετατεθεί και συνέβαινε στις 22 Δεκεμβρίου. Η μετάθεση όμως του χειμερινού ηλιοστασίου συνεχίστηκε χωρίς να διορθωθεί μέχρι και το έτος 1582, οπότε η χειμερινή τροπή συνέβαινε στις 12 Δεκεμβρίου.
Τότε, ο Πάπας Γρηγόριος 13ος εισήγαγε μία νέα μεταρρύθμιση, γι’ αυτό και το νέο ημερολόγιο, αυτό που χρησιμοποιούμε σήμερα, ονομάζεται Γρηγοριανό, και χάνει μία μόνον ημέρα στα 4.000 χρόνια. Για να γίνει μια καινούργια αρχή, η Γρηγοριανή μεταρρύθμιση έτρεψε τη θέση του ημερολογίου προς τα εμπρός με βάση το έτος της Συνόδου της Νικαίας κι όχι το έτος εισαγωγής του Ιουλιανού ημερολογίου, το 44 π.Χ.. Γι’ αυτό και το χειμερινό ηλιοστάσιο συμβαίνει σήμερα στις 21 Δεκεμβρίου, και ο πρωταρχικός λόγος για τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου έχει πια χαθεί.
Πηγή: in.gr
Γιώργος Τασιόπουλος
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων κατέχει το μεγαλύτερο κομμάτι του πλούτου της κοινωνίας μαςκαι το πλουσιότερο 10% κατέχει πολύ περισσότερο πλούτο από το υπόλοιπο 90%. Ακόμα και στις ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, του αγγλοσαξονικού κόσμου αλλά και ευρύτερα, οι διαφορές στην κατανομή του πλούτου είναι τεράστιες. Και το χειρότερο είναι ότι οι ανισότητες αυτές συνεχώς αυξάνονται.
Αυτή η εξέλιξη δεν είναι τυχαία αλλά οφείλεται στην επικράτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τις τελευταίες δεκαετίες σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι οικονομικές και κοινωνικές διεργασίες που ξεκίνησαν με την επικράτηση του δόγματος του Θατσερισμού και του Ριγκανισμού στο μεγαλύτερο μέρος της υφηλίου, έχουν οδηγήσει στην εξωφρενική συσσώρευση πλούτου αλλά και πολιτικής ισχύος στα χέρια μιας μικρής ελίτ. Η αποθέωση του, χωρίς κανόνες, χρηματιστικού κεφαλαίου σε βάρος της πραγματικής οικονομίας τη συγκεκριμένη περίοδο, οδήγησε στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και την αποτυχημένη αντιμετώπισή της κυρίως στην ΕΕ αλλά και αλλού στον κόσμο.
Ειδικά η χώρα μας, πλήρωσε βαρύτατο οικονομικό και κοινωνικό τίμημα, με την ιδεοληπτική επιβολή συνεχών σκληρών μνημονίων και την φτωχοποίηση σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Στην πορεία αυτή, οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν έχασαν απλά τη μεταπολεμική τους ηγεμονία αλλά σε πολλές περιπτώσεις διαλύθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά. Τι πήγε λοιπόν τόσο λάθος και τι μπορεί να γίνει προκειμένου να αναστραφεί αυτή η πορεία προς τον αφανισμό;Υποστηρίζω σε αυτό το σύντομο κείμενο, ότι ο μόνος τρόπος προκειμένου οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας να αποφύγουν το ρόλο του κομπάρσου στο πολιτικό σύστημα, είναι να απαντήσουν με επιτυχία στις σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις αποκτώντας περισσότερο ριζοσπαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά.
Δίνοντας απαντήσεις στα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής μας με την υιοθέτηση σύγχρονων και ρηξικέλευθων πολιτικών, πιάνοντας έτσι ξανά το νήμα της πραγματικής σοσιαλδημοκρατίας.Η σοσιαλδημοκρατία έχασε τη μάχη με το νεοφιλελευθερισμό γιατί δεν μπόρεσε να δημιουργήσει ένα πειστικό πολιτικό αφήγημα για τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο στον οποίο ζούμε. Αντίθετα,τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας σε πολλές χώρες έκαναν το ολέθριο λάθος να συνεργαστούν με δεξιούς και νεοφιλελεύθερους πολιτικούς σχηματισμούς προκειμένου να διατηρήσουν ένα κομμάτι της εξουσίας.
Γιαυτό ευθύνονται,κατά κύριο λόγο, οι συμβιβασμένες και εν πολλοίς «υπαλληλοποιημένες»ηγεσίες των συγκεκριμένων κομμάτων, για τις οποίες η, πάση θυσία, συμμετοχή στην εξουσία έγινε αυτοσκοπός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το πιο παλιό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στον κόσμο και φάρος της σοσιαλδημοκρατίας επί πολλές δεκαετίες, το γερμανικό SPD,το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει σε τρεις κυβερνήσεις συνεργασίας με τη γερμανική δεξιά. Αλλά και σε επίπεδο προσώπων ο γνωστός ολλανδός Γερούν Νταϊσελμπλουμ, ο οποίος,ενώ ανήκε στο Εργατικό κόμμα της Ολλανδίας,λειτούργησε ως ιέρακας του νεοφιλελευθερισμού στη θητεία του ως πρόεδρος του Eurogroup.
Ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας ηγεμόνευσε σε πολλές χώρες επί δεκαετίες γιατί μπόρεσε να εκφράσει τις προσδοκίες των μη προνομιούχων στρωμάτων της κοινωνίας, μέσω της σωστής κατανομής του παραγόμενου πλούτου και της προσήλωσής του στην υπεράσπιση των εργασιακών και ατομικών δικαιωμάτων, του κοινωνικού κράτους,καθώς και της ίδιας της δημοκρατίας.
Το ίδιο λοιπόν πρέπει να γίνει και σήμερα, προσαρμοσμένο βέβαια στα δεδομένα της εποχής μας. Στην εποχή της 4ηςβιομηχανικής επανάστασης,η σοσιαλδημοκρατία δεν οφείλει απλά να προστατεύσει τις εργασιακές κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα, οι οποίες αμφισβητούνται έντονα από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού (συλλογικές συμβάσεις, οχτάωρο, προστασία των θέσεων εργασίας, αξιοπρεπής κατώτατος μισθός και επίδομα ανεργίας κλπ)αλλά να απαντήσει με ριζοσπαστικές πολιτικές και σε όσες προκλήσεις έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια όπως η τηλεργασία,η τεχνητή νοημοσύνη και η ρομποτοποίηση.
Μια τέτοια πολιτική είναι η καθιέρωση της τετραήμερης οχτάωρης εργασίας χωρίς μείωση των αποδοχών,προκειμένου με αυτόν τον τρόπο να επιτευχθεί ο διττός στόχος της δικαιότερης κατανομής του παραγόμενου πλούτου και της καλύτερης ποιότητας ζωής για τους εργαζόμενους. Η πολιτική αυτή εξάλλου,φαίνεται σε πολλές περιπτώσεις να είναι θετική ακόμα και για τους εργοδότες,διότι η εφαρμογή της έχει δείξει ότι η παραγωγικότητα των εργαζομένων αυξάνεται κατά πολύ. Ένας άλλος πυλώνας εστίασης των πολιτικών της σοσιαλδημοκρατίας θα πρέπει να είναι η φορολογική πολιτική.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε όλο και εντονότερα φαινόμενα φοροαποφυγής τεράστιων ποσών από τις μεγάλες εταιρείες και τους πλούσιους ιδιώτες,μέσω της μεταφοράς εισοδημάτων και κερδών σε φορολογικούς παραδείσους. Επίσης,πολλές νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις μειώνουν σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα τη φορολογική επιβάρυνση των πλουσίων ιδιωτών και των μεγάλων εταιρειών με πρόσχημα την ανάπτυξη. Μία ανάπτυξη βέβαια που δεν έρχεται ποτέ ή ακόμα και όταν υπάρξει,την καρπώνεται πάλι η ίδια μικρή ελίτ.
Είναι γνωστή η δήλωση του Warren Baffett, ενός από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, ότι πληρώνει μικρότερο ποσοστό φόρου από τη γραμματέα του. Οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας λοιπόν,οφείλουν να διαμορφώσουν μια προοδευτική φορολογική πολιτική όπου οι πλουσιότεροι ιδιώτες και οι μεγάλες εταιρείες θα πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό φόρων με βάση τα εισοδήματα τους και τα κέρδη.Επίσης,θα πρέπει επιτέλους να καθιερωθεί φόρος επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, τα έσοδα του οποίου θα διοχετευθούν στην χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους.
Τέλος, είναι επιτακτική ανάγκη να καταπολεμηθεί ριζικά η πρακτική μεταφοράς πλούτου στους φορολογικούς παραδείσους.Σίγουρα δεν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη και ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία χωρίς έμφαση στην υψηλού επιπέδου δημόσια παιδεία και υγεία καθώς και στο κοινωνικό κράτος. Με καθολική και δωρεάν κάλυψη των πολιτών στα θέματα υγείας για όλη τους τη ζωή και επίσης δωρεάν παιδεία μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς να αναγκάζονται να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα ή να πληρώνουν δίδακτρα.
Επίσης,είναι απαραίτητη η δημιουργία ενός ισχυρού και αξιοπρεπούς οικονομικού και κοινωνικού διχτυού ασφαλείας, κάτω από το οποίο δεν θα πέφτει κανένας πολίτης σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του. Τέλος, οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας οφείλουν να δώσουν μεγάλη έμφαση στο κορυφαίο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής,μέσω του «πράσινου» μετασχηματισμού της οικονομίας με κοινωνικό πρόσημο και της απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Προκειμένου όμως να γίνουν όλα αυτά, και πολλά άλλα, απαιτείται να επανέλθει το πρωτείο της Πολιτικής έναντι των αγορών. Να υπάρξει αυστηρή ρύθμιση των αγορών υπέρ του μακροπρόθεσμου κοινωνικού συμφέροντος. Να επικρατήσει επιτέλους η λαϊκή αντιπροσώπευση έναντι του αόρατου χεριού της αγοράς.Να κρατήσει η Σοσιαλδημοκρατία τα καλά στοιχεία που πηγάζουν από τη σοσιαλιστική μήτρα από την οποία προέρχεται, όπως το όραμα για μια δίκαιη κοινωνία, και σε συνεργασία με τις δυνάμεις της ώριμης Αριστεράς και της πολιτικής Οικολογίας να προωθήσει τις πολιτικές εκείνες που οδηγούν μακριά από τον κοινωνικό δαρβινισμό και την οικονομική βαρβαρότητα,σε έναν κόσμο για τον οποίο θα μπορούμε να είμαστε έστω και λίγο περήφανοι.
Πηγή: Η εφημερίδα των συντακτών
ΤΟ ΣΚΟΡΤΣΙΝΟΥ
Από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι σήμερα [13 - 8 - 2018]
Νίκος Καρύδης
Το Σκορτσινού, ένα από τα κεφαλοχώρια του τέως Δήμου Φαλαισίας, βρίσκεται σε απόσταση 17χλμ. ΝΑ από τη Μεγαλόπολη, στα όρια της Αρκαδίας με τη Λακωνία κοντά στις πηγές του Ευρώτα.
Λόγω των ζωτικής σημασίας άφθονων νερών των πηγών του Ευρώτα (Κεφαλάρι «Λογαρά») η περιοχή του Σκορτσινού κατοικείται από τα νεολιθικά χρόνια, δηλαδή πριν από περίπου 6.000 χρόνια από σήμερα. Αμέσως δυτικά από το χωριό είναι το νεολιθικό σπήλαιο «Τρουπίτσες», στο οποίο η αρμόδια Αρχαιολογική Υπηρεσία, η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας – Σπηλαιολογίας Ν. Ελλάδος, πραγματοποίησε το 2005 σωστικού χαρακτήρα έρευνα του σπηλαίου και βρέθηκαν πλήθος ευρημάτων που χρονολογούνται στην Τελική Νεολιθική Εποχή (4200–3300 π.Χ. περίπου) και πιστοποιούν ότι το σπήλαιο χρησιμοποιείτο από τον νεολιθικό άνθρωπο.
Στα ΝΑ του χωριού και αμέσως ανατολικά από τις πηγές του Ευρώτα υψώνεται με απότομες πλαγιές ο περίοπτος λόφος Χελμός (υψόμ. 770μ.) που παρεμβάλλεται μεταξύ της λεκάνης της Μεγαλόπολης και της λεκάνης του Ευρώτα βόρεια της Σπάρτης. Η καίριας στρατηγικής σημασίας επίκαιρη θέση του λόφου στα όρια, από την αρχαιότητα, της Αρκαδίας με τη Λακωνία και δίπλα από τον οδικό άξονα που συνδέει τις δύο αυτές περιοχές, είχε σαν επακόλουθο τη διαχρονική οχύρωσή του με ισχυρές οχυρώσεις.
Στο πλάτωμα της κορυφής του και περιμετρικά από αυτό σώζονται μέχρι σήμερα σημαντικά κατάλοιπα από το περίφημο αρχαίο οχυρό «Αθήναιον» που ήταν η ακρόπολη της παρακείμενης αρχαίας πόλης Βελεμίνας. Το οχυρό είχε χτίσει ο βασιλιάς της Σπάρτης Κλεομένης Γ΄ το 229 π.Χ. και υπήρξε το μήλο της έριδας Σπαρτιατών και Μεγαλοπολιτών. Στο οχυρό αυτό αναφέρονται οι Πολύβιος (Ιστοριών Β΄ και Δ΄) και Πλούταρχος (Κλεομένης). Ο Πολύβιος ως Μεγαλοπολίτης το αποκαλεί «το των Μεγαλοπολιτών Αθήναιον», ο δε Πλούταρχος «το περί την Βέλβιναν Αθήναιον». Η περίμετρός του είναι σχεδόν 2χλμ. (1.955,65μ.) ενώ το σύνολο των ισχυρών οχυρώσεών του ενισχύεται με 33 ημικυκλικούς πύργους.
Στη δυτική πλαγιά του Χελμού ψηλά από τις «Πηγές του Ευρώτα», στην τοποθεσία «Συκαμιά» και κοντά στην πηγή που υπάρχει εκεί από την οποία υδρεύεται το χωριό, βρέθηκε κάτω από το έδαφος χάλκινο ειδώλιο ιππέα των αρχαϊκών χρόνων (γύρω στο 520 π.Χ.) που φυλάσσεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.
Το σημαντικό και σπανιότατο αυτό εύρημα ήταν ανάθημα, δηλαδή αφιέρωμα – προσφορά σε ιερό και εν προκειμένω ασφαλώς στο ιερό της Αθηνάς που υπήρχε σε άγνωστη θέση στο λόφο, από το οποίο ο λόφος και το οχυρό του λέγονταν Αθήναιον. Πιθανότατα το ιερό της Αθηνάς ήταν εκεί στην τοποθεσία «Συκαμιά», κοντά στην πηγή που βρέθηκε το ειδώλιο.
Αμέσως ανατολικά από το χωριό είναι το εξωκλήσι του Αγ. Βασιλείου όπου στη γύρω περιοχή έχουν βρεθεί τα αρχαιολογικά κατάλοιπα οικιστικών εγκαταστάσεων των ρωμαϊκών και παλαιοχριστιανικών χρόνων που χρονολογούνται από τον 1ο έως τον 5ο μ.Χ αιώνα. Στην περιοχή αυτή έχουν βρεθεί επίσης πολλά ευρήματα και νομίσματα των βυζαντινών χρόνων.
Στον παραπάνω λόφο του Χελμού, εκτός από το αρχαίο οχυρό «Αθήναιον», υπάρχουν και τα κατάλοιπα ισχυρού κάστρου των βυζαντινών χρόνων που χτίστηκε τον 13ο αιώνα κατά τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ των Βυζαντινών και των Φράγκων. Το κάστρο καταλαμβάνει το ψηλότερο σημείο του λόφου στο νότιο τμήμα του πλατώματος, όπου είναι και το εξωκλήσι του Αγ. Κωνσταντίνου, έχει περίμετρο 345,38μ. και ενισχύεται με 6 πύργους.
Κατά την τουρκοκρατία το Σκορτσινού συμμετείχε στις επαναστατικές κινήσεις που έγιναν το 1659 στη νότια Πελοπόννησο με την υποκίνηση του Ενετού Ναυάρχου Φραντσέσκο Μοροζίνι. Ο Μοροζίνι, αφού κυρίεψε την Καλαμάτα, τελικά εγκατέλειψε την Πελοπόννησο αφήνοντας ανυπεράσπιστους τους επαναστατημένους Έλληνες χωρικούς στην εκδικητική μανία των Τούρκων (βλ. Αθαν. Ε. Καραθανάσης: «Επαναστατικές κινήσεις στην Πελοπόννησο στα 1659»).
Το 1700 στην απογραφή του τότε Γενικού Προβλεπτή του Μοριά Ενετού Φραγκίσκου Grimani το χωριό καταγράφεται να έχει 11 οικογένειες και 37 κατοίκους.
Το 1770 το Σκορτσινού συμμετείχε εκ νέου στην επανάσταση κατά των Τούρκων που αυτή τη φορά υποκινήθηκε από τους Ρώσους αδελφούς Ορλώφ και όταν οι Τούρκοι νίκησαν και οι Ρώσοι εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο, το χωριό γνώρισε την καταστροφή από τους Αλβανούς που εξαπέλυσαν οι Τούρκοι κατά των επαναστατών. Οι Αλβανοί μέχρι το 1779 λεηλατούσαν, έκαιγαν, έσφαζαν, εξανδραπόδιζαν και πουλούσαν τους κατοίκους των επαναστατημένων περιοχών. Το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο Άγγλος περιηγητής και στρατιωτικός W.M. Leake («Travels in the Morea», Vol. III, σελ. 23–24) που το 1805 περιηγήθηκε την περιοχή γράφει ότι βρήκε το χωριό κατεστραμμένο και μόνο μερικές καλύβες κατοικούνταν.
Οι λιγοστοί κάτοικοί του που είχαν γλυτώσει από τη σφαγή έφτιαξαν μαντριά διασκορπισμένοι στους λόφους που είναι ανατολικά του χωριού και ζούσαν εκεί τσοπάνηδες με τις στάνες τους. Εκκλησιαζόντουσαν στο παρακείμενο βυζαντινό εκκλησάκι των Αγ. Ταξιαρχών καθώς και στη Μονή Καλτεζών.
Από εκεί πέρασε ο Νικηταράς όταν ξέσπασε η επανάσταση του 1821 και στρατολόγησε τον Θανάση Τσότσολα που ήταν τσοπάνης και φύλαγε το κοπάδι του πατέρα του στη θέση «Σπάρτοτη». Ο Τσότσολας ήταν ένα παλικάρι πρώτο μπόι, λεβέντης, έξυπνος που ήξερε και γράμματα και ήταν καλονάρχης στη Μονή Καλτεζών. Ο Νικηταράς αφού τον δοκίμασε τον έκανε πρώτο Μπαϊρακτάρη του.
Ο νεαρός αρχηγός Τσότσολας σύντομα, τον Απρίλιο του 1821, με ελάχιστα παλικάρια ήλθε αντιμέτωπος στο χωριό Μανιάτη Μαντινείας με πολυάριθμους Τούρκους αλλά με τέχνασμα τους ανάγκασε να παραδοθούν όλοι και να του παραδώσουν τα όπλα και τα γιαταγάνια τους. Για το σπουδαίο κατόρθωμά του και για την άρνησή του να δεχθεί οποιοδήποτε αντάλλαγμα, ο Θ. Κολοκοτρώνης, θαυμάζοντας τη λεβεντιά και τα υψηλά πατριωτικά του αισθήματα, του άλλαξε το όνομα και το έκανε Μανιάτης. Ο Θανάσης Μανιάτης αφού έλαβε μέρος σε πολλές μάχες ευτύχισε να δει την πατρίδα ελεύθερη και έζησε στο χωριό όπου απέκτησε 3 γιούς και 2 κόρες. Το 1844 ο βασιλιάς Όθωνας του απένειμε το Σιδηρούν Αριστείον και πέθανε το 1860.
Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους οι Σκορτσιναίοι έφυγαν από τα μαντριά και έχτισαν τα σπίτια τους στη θέση που είναι τώρα το χωριό. Η ενοριακή εκκλησία που έχτισαν το 1861 στο κέντρο του χωριού, ως συνέχεια του παραπάνω βυζαντινού ναΐσκου στον οποίο εκκλησιαζόντουσαν, είναι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών που εορτάζεται την 8η Νοεμβρίου και γίνεται το πανηγύρι του χωριού.
Το Σκορτσινού, που τις επόμενες δεκαετίες μετά την τουρκοκρατία είχε αναπτυχθεί και είχε περίπου 700 κατοίκους, γνώρισε την 14η Μαρτίου του 1944 για άλλη μια φορά την καταστροφή καθώς κάηκε ολοσχερώς από τους Γερμανούς που εισέβαλαν ξαφνικά εκείνη τη μέρα στο χωριό, σκοτώνοντας και δύο άνδρες που δεν πρόφθασαν να απομακρυνθούν. Το χωριό ξεπέρασε και αυτή την πολύ σκληρή δοκιμασία, μάζεψε τα αποκαΐδια του και επούλωσε τις πληγές του με την αλληλοβοήθεια των χωριανών που διακρίνονται για την αλληλεγγύη τους και την αγάπη τους για το χωριό.
Με μεγάλες δωρεές των ξενιτεμένων παιδιών του και την προσωπική εργασία όλων των κατοίκων αναπτύχθηκε εκ νέου σε ένα ακμάζον κεφαλοχώρι στο οποίο υπήρχε Σταθμός Χωροφυλακής, Περιφερειακό Ιατρείο, κυλινδρόμυλος, σύγχρονο ελαιοπιεστήριο, πριονοκορδέλα, βιοτεχνίες και εργαστήρια διαφόρων επαγγελμάτων και πολλά μαγαζιά κάθε είδους.
Ήδη από το 1927 και μόνο με δαπάνη όλων των Σκορτσιναίων εσωτερικού και εξωτερικού και την προσωπική εργασία των κατοίκων είχε γίνει η κατασκευή του υδραγωγείου, ενός ζωτικού και πολύ δύσκολου για τα μέσα της εποχής έργου. Σε επίκαιρα σημεία του χωριού είχαν τοποθετηθεί καλαίσθητες παραδοσιακές βρύσες από στήλες μωσαϊκού με φανάρι στην κορυφή που υπάρχουν ακόμη.
Με δαπάνη του μεγάλου ευεργέτη του χωριού Χαράλ. Αθ. Γιωτόπουλου, που μετανάστευσε στην Αμερική το 1907 σε ηλικία 16 ετών και προόδευσε πολύ, είχε χτιστεί το 1933 το νέο μεγαλοπρεπές σχολείο και όταν αυτό κάηκε από τους Γερμανούς ξαναχτίστηκε από τον ίδιο το 1951. Ο ίδιος ευεργέτης διέθεσε τα χρήματα για την κατασκευή το 1957 του Κοινοτικού μεγάρου στη θέση του παλιού σχολείου, στο οποίο στεγάσθηκαν οι υπηρεσίες της Κοινότητας. Ακόμη και ο δημόσιος επαρχιακός αυτοκινητόδρομος από το Σκορτσινού μέχρι την Ασέα, που εξυπηρετεί πολλά χωριά, έγινε το 1951 με δαπάνη του Χαράλ. Γιωτόπουλου.
Σε αίθουσα του παραπάνω Κοινοτικού κτιρίου στεγάσθηκε και η Κοινοτική Βιβλιοθήκη που είχε δημιουργηθεί το 1954 με δωρεά εκατοντάδων βιβλίων και της επίπλωσης από τον Σκορτσιναίο ζωγράφο Σταύρο Π. Δαλάκο, ο οποίος ήταν και ο πρώτος Πρόεδρος της «Ένωσις των εν Αθήναις και Πειραιεί Σκορτσιναίων» που ιδρύθηκε το 1953.
Πλήθος ακόμη άλλων κοινωφελών έργων, ήτοι εκκλησίες (μέσα στο χωριό χτίστηκαν 3 εκκλησίες και 6 εξωκλήσια γύρω από αυτό), μεγάλο νεκροταφείο, γεφύρια, δρόμοι, πλατείες, παιδικές χαρές, γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, Ηρώο πεσόντων, Λαογραφικό Μουσείο, εξωραϊσμός πηγών Ευρώτα και άλλα, έχουν γίνει μόνο με δωρεές των απανταχού Σκορτσιναίων και την προσωπική εργασία των κατοίκων χωρίς να επιβαρυνθεί το Κράτος.
Δυστυχώς σε ένα από τα έργα αυτά, στη διάνοιξη του αυτοκινητόδρομου από το χωριό προς τις πηγές του Ευρώτα το 1953, ο χωριανός Ιωάννης Σπ. Λαμπρόπουλος που εργαζόταν εκεί έχασε τη ζωή του όταν μια πέτρα από ένα φουρνέλο τον χτύπησε στο κεφάλι. Ο χωριανός αυτός ήταν ένας νέος (26 ετών) οικογενειάρχης με συνέπεια να μείνουν χωρίς σύζυγο και πατέρα η νεαρή τότε (22 ετών) σύζυγός του και ο μόλις 1,5 έτους γιός του.
Οι δωρεές βέβαια των Σκορτσιναίων, μικρές και μεγάλες, που καλύπτουν κάθε προκύπτουσα ανάγκη του χωριού συνεχίζονται αμείωτα. Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 ο Αθαν. Ι. Ρέτσος (ξενοδοχεία «Ηλέκτρα»), εκτός των άλλων που έχει προσφέρει, δώρισε στο χωριό ένα πλήρες πυροσβεστικό όχημα.
Παρά την πολύ μεγάλη μετανάστευση στο εξωτερικό (Αμερική, Αυστραλία, Ν. Αφρική) και στο εσωτερικό (κυρίως Αθήνα) το Σκορτσινού είναι ένα από τα ελάχιστα χωριά της επαρχίας μας που παραμένει ακόμη «ζωντανό» με κίνηση και τέσσερα μαγαζιά σε πλήρη λειτουργία. Αρκετοί από τους μόνιμους κατοίκους του είναι νέοι σε ηλικία. Τα περισσότερα σπίτια του έχουν ανακαινιστεί, ενώ έχουν χτιστεί και αρκετά καινούργια.
Σημαντική συμβολή στην πρόοδο και ανάπτυξη του χωριού έχει διαχρονικά ο δραστήριος Σύλλογός του, με τις πολιτιστικές και διάφορες άλλες εκδηλώσεις που διοργανώνει σε όλη τη διάρκεια του έτους, τις εξωραϊστικές παρεμβάσεις που πραγματοποιεί και την εν γένει συνεισφορά και συμμετοχή του στα έργα και στα δρώμενα του χωριού.
Το τρίτο δεκαήμερο κάθε Αυγούστου, στην ειδυλλιακή τοποθεσία των πηγών του Ευρώτα, που έχει κατάλληλα διαμορφωθεί για τους επισκέπτες και περιπατητές (εκτεταμένος επίπεδος πλακόστρωτος χώρος, πέτρινα πεζούλια, ηλεκτροφωτισμός, χώρος πάρκινγκ κ.λπ.), διοργανώνονται οι πολιτιστικές εκδηλώσεις τα «Ευρώτεια», που προσελκύουν πλήθος κόσμου από όλη την ευρύτερη περιφέρεια. Στις πηγές του Ευρώτα επίσης, διοργανώνεται από το Δήμο ο εορτασμός των Θεοφανείων και γίνεται ο Αγιασμός των υδάτων με ρίψη του Τιμίου Σταυρού στα νερά.
Στο Σκορτσινού γιορτάζονται ακόμη με ιδιαίτερα παραδοσιακό τρόπο και οι Απόκριες.
Το σχολείο του χωριού, που είναι σε περίοπτη θέση στο πάνω μέρος του, τώρα λειτουργεί ως πολιτιστικό κέντρο. Στο μεγάλο προαύλιό του, εκτός από το γήπεδο μπάσκετ και την παιδική χαρά, είναι και η παραδοσιακά χτισμένη πέτρινη δεξαμενή του υδραγωγείου με πελεκητά αγκωνάρια. Απέναντι από το σχολείο είναι η πανέμορφη κοιμητηριακή εκκλησία του Αγ. Ιωάννη με την πλακόστρωτη πλατεία της. Η ενοριακή εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών που είναι στην κεντρική πλατεία του χωριού έχει ένα εξαιρετικής τέχνης πέτρινο καμπαναριό, ενώ λίγο πιο κάτω επί του κεντρικού δρόμου είναι το επιβλητικό μαρμάρινο μνημείο του Ηρώου προς τιμή των πεσόντων Σκορτσιναίων στους διάφορους πολέμους. Στο κάτω μέρος του χωριού είναι η επίσης πανέμορφη εκκλησία του Αγ. Βλάση και το γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5 στην έξοδο προς τις πηγές του Ευρώτα.
Στην περιοχή των πηγών του Ευρώτα παραπλεύρως του αυτοκινητόδρομου είναι το Λαογραφικό Μουσείο, που δημιουργήθηκε από τον αείμνηστο Σκορτσιναίο δάσκαλο Παναγ. Ν. Σπυρόπουλο. Το συγκρότημα του μουσείου αποτελείται από ένα οίκημα με τέσσερις αίθουσες στις οποίες εκτίθενται λαογραφικά αντικείμενα και διάφορα άλλα ενδιαφέροντα εκθέματα, καθώς και από ένα πέτρινο παραδοσιακό αρκαδικό σπίτι του 19ου αιώνα με όλον τον εξοπλισμό του. Στο χώρο αυτό είναι και το εξωκλήσι του Εσταυρωμένου.
Χειμερινό Ηλιοστάσιο: Η Μεγάλη Νύχτα του 2017 [22-12-2017]
Η νύχτα της Πέμπτης, 21 Δεκεμβρίου, είναι η μεγαλύτερη του έτους, με διάρκεια 14 ωρών και 29 λεπτών. Ο Ήλιος θα φτάσει στο σημείο της ετήσιας τροχιάς του, που ονομάζεται «Χειμερινό Ηλιοστάσιο», οπότε αρχίζει και επίσημα η εποχή του Χειμώνα.
Ημερολογιακά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο κυμαίνεται σήμερα μεταξύ της 20ής και 23ης Δεκεμβρίου, αν και η τελευταία φορά που είχαμε το Χειμερινό Ηλιοστάσιο στις 23 Δεκεμβρίου ήταν το 1903 και η επόμενη θα είναι το 2303. Ακόμη πιο σπάνια είναι η 20ή Δεκεμβρίου με την επόμενη να συμβαίνει το 2080.
Οι διαφοροποιήσεις αυτές οφείλονται στο Γρηγοριανό Ημερολόγιο, του οποίου το κάθε έτος έχει 365 ημέρες, εκτός από τα δίσεκτα έτη με τις 366 ημέρες τους. Τα πράγματα, όμως, δεν ήσαν πάντα έτσι. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, από την αρχή.
Από την αρχαιότητα ακόμη, ο υπολογισμός του έτους γινόταν με την παρατήρηση της επίδρασης που έχει πάνω στη Γη η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο, η επίδραση δηλαδή του κύκλου των εποχών, της επαναλαμβανόμενης παρέλασης της Άνοιξης, του Καλοκαιριού, του Φθινοπώρου και του Χειμώνα! Οι εποχιακές αυτές αλλαγές είχαν για τους αρχαίους τεράστια σημασία, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την εμφάνιση της γεωργίας, πριν από 10.000 περίπου χρόνια. Γι' αυτό, κι επειδή η σπορά, η συγκομιδή και οι άλλες γεωργικές ασχολίες εξαρτώνταν από τις αλλαγές των εποχών, η διάρκεια ενός ηλιακού έτους έπρεπε να μετρηθεί επακριβώς.
Η Γη συμπληρώνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο σε περίπου 365,25 ημέρες. Κάθε μέρα η Γη βρίσκεται σε διαφορετική θέση από αυτήν που βρισκόταν την προηγουμένη. Από κάθε νέα θέση αντικρίζουμε τον Ήλιο από διαφορετική γωνία κι έτσι μας φαίνεται ότι ο Ήλιος βρίσκεται μπροστά από διαφορετικά άστρα (καθώς κινείται από τη Δύση προς την Ανατολή), λόγω ακριβώς της κίνησης της Γης πάνω στην τροχιά της. Κάθε φορά που η Γη συμπληρώνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο, μας φαίνεται ότι ήταν ο Ήλιος αυτός που συμπλήρωσε έναν κύκλο γύρω από τη Γη, πάνω στην εκλειπτική. Η εκλειπτική, δηλαδή, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απεικόνιση, ή η προέκταση πάνω στην ουράνια σφαίρα, της γήινης τροχιάς γύρω από τον Ήλιο.
Αν παρατηρήσουμε την εκλειπτική και τη συγκρίνουμε με τον ουράνιο ισημερινό (την προέκταση του γήινου ισημερινού πάνω στην ουράνια σφαίρα), θα δούμε ότι οι δύο αυτοί κύκλοι δεν συμπίπτουν, αλλά αντίθετα τέμνονται, σχηματίζοντας γωνία ίση με 23,5 περίπου μοίρες, λόγω της κλίσης που έχει ο άξονας της Γης σε σχέση με το επίπεδο που σχηματίζει η εκλειπτική. Η γωνία αυτή ονομάζεται «λόξωση της εκλειπτικής», και τα δύο σημεία στα οποία τέμνονται οι δύο κύκλοι ονομάζονται «ισημερινά σημεία». Στο πρώτο σημείο ο ουράνιος ισημερινός τέμνει την εκλειπτική εκεί όπου ο Ήλιος βρίσκεται στις 20-21 Μαρτίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται «εαρινό ισημερινό σημείο», κι από την ημέρα αυτή αρχίζει η Άνοιξη. Εκ διαμέτρου αντίθετα η τομή γίνεται όταν ο Ήλιος βρίσκεται στις 22-23 Σεπτεμβρίου. Το σημείο αυτό ονομάζεται «φθινοπωρινό ισημερινό σημείο», και από την ημέρα αυτή αρχίζει το Φθινόπωρο.
Από το εαρινό ισημερινό σημείο και μετά, ο Ήλιος φαίνεται να σκαρφαλώνει όλο και πιο πάνω στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού. Οι μέρες μεγαλώνουν, οι νύχτες μικραίνουν και ο καιρός γίνεται όλο και πιο θερμός. Περίπου τρεις μήνες αργότερα, στις 20-21 Ιουνίου, ο Ήλιος φτάνει στο βορειότερο σημείο της εκλειπτικής, από το οποίο θα αρχίσει πλέον να κατέρχεται, «τρεπόμενος» και πάλι προς τον ισημερινό. Το σημείο αυτό, στις 20-21 Ιουνίου, ονομάζεται θερινό τροπικό σημείο ή απλά θερινή τροπή, επειδή ο Ήλιος τρέπεται και πάλι προς τον ισημερινό, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το καλοκαίρι. Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη θερινή τροπή ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, το θερινό τροπικό σημείο ονομάζεται επίσης και θερινό ηλιοστάσιο.Μετά τη θερινή τροπή, ο Ήλιος συνεχίζει να κατεβαίνει προς τον Νότο, και στις 22-23 Σεπτεμβρίου φτάνει στο φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, οπότε, όπως και στο εαρινό ισημερινό σημείο, έχουμε ίση μέρα και νύχτα: ισημερία. Αλλά η κάθοδος του Ήλιου συνεχίζεται, μέχρις ότου, στις 21-22 Δεκεμβρίου, φτάνει στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του, που ονομάζεται χειμερινό τροπικό σημείο, ή απλά χειμερινή τροπή ή χειμερινό ηλιοστάσιο. Από την ημέρα αυτή αρχίζει ο Χειμώνας. Αλλά από κει κι έπειτα ο Ήλιος σταματάει να κατέρχεται και ξαναρχίζει και πάλι να σκαρφαλώνει, κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά.
Στη διάρκεια του Χειμώνα, οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν πάνω στο βόρειο ημισφαίριο της Γης με πλάγιο τρόπο, ενώ συμβαίνει το αντίθετο στο νότιο ημισφαίριο οπότε εκεί έχουν Καλοκαίρι. Στη διάρκεια της Άνοιξης ο Ήλιος βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον ισημερινό της Γης, οπότε και τα δύο ημισφαίρια παίρνουν με τον ίδιο τρόπο της ζωογόνες ακτίνες του. Στη διάρκεια του Καλοκαιριού, ο Ήλιος ευνοεί το βόρειο ημισφαίριο, οι ακτίνες του πέφτουν πάνω μας περισσότερο κάθετα, και ενώ εμείς έχουμε Καλοκαίρι, στο νότιο ημισφαίριο έχουν Χειμώνα. Τέλος, το Φθινόπωρο, ο Ήλιος βρίσκεται και πάλι πάνω από τον γήινο ισημερινό, με ισομερή κατανομή της θερμότητας και στα δύο ημισφαίρια.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που ο Ήλιος λατρεύτηκε από τους αρχαίους σαν θεός, μια που γι' αυτούς ο Ήλιος ήταν ο δημιουργός των εποχών του έτους και του κύκλου των φαινομένων και των εναλλαγών που σχετίζονται με αυτές, από τη σπορά ως τη βλάστηση και από την ανθοφορία ως τη συγκομιδή. Οι Αιγύπτιοι τον ονόμασαν Ρα, Ατόν, ή και Όσιρη ακόμη. Οι Βαβυλώνιοι τον αποκαλούσαν Σαμάχ, Βαάλ, Μαρδούκ και Νεργκάλ. Οι Ινδοί Βράχμα και Βισνού. Και οι Πέρσες Μίθρα. Για τους αρχαίους Έλληνες, κατά περιστάσεις, ήταν ο Δίας ή ο Πλούτων, ο Βάκχος, ο Διόνυσος, ή και ο Φοίβος Απόλλων. Ανεξάρτητα όμως από την ονομασία που του δόθηκε, όλοι ανεξαιρέτως οι λαοί καθιέρωσαν προς τιμή του Ήλιου, περίφημες και πολλές γιορτές, ιδιαίτερα στις περιόδους των εναλλαγών από τη μια εποχή στην άλλη.
Οι μεγαλύτερες από τις γιορτές αυτές γίνονταν σε όλες τις χώρες και τις φυλές στην εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου, στις 25 Δεκεμβρίου. Ήταν η γιορτή της γέννησης του Ήλιου, και όχι αδικαιολόγητα. Γιατί όσο ο χειμώνας πλησίαζε και ο Ήλιος του μεσημεριού φαινόταν όλο και πιο χαμηλά στον ορίζοντα, τόσο και οι μέρες μίκραιναν και το κρύο αυξανόταν. Ήταν η σκληρή εποχή για τον άνθρωπο με τις πολύ μικρές ημέρες και τις ατέλειωτες νύχτες. Οι φροντίδες πολλαπλασιάζονταν, οι ανησυχίες μεγάλωναν και ένα αόριστο συναίσθημα φόβου καταλάμβανε τον αρχαίο άνθρωπο με τα ανύπαρκτα σχεδόν αμυντικά του μέσα και τις περιορισμένες πηγές διατροφής.
Γι' αυτό αναπέμπονταν προσευχές και ιερές παρακλήσεις, ανάβονταν φωτιές και προσφέρονταν θυσίες προς τον θεό Ήλιο, για να μη χαθεί οριστικά από τον ορίζοντα. Και πράγματι: μετά από μικρό δισταγμό, ο θεός ενέδιδε. Στο κατώτατο σημείο του, στον αστερισμό του Αιγόκερου, στις πύλες του Ήλιου όπως τον ονόμαζαν οι Χαλδαίοι, «άλλαζε» απόφαση, άρχιζε να σκαρφαλώνει και πάλι προς τα πάνω, και οι μέρες μεγάλωναν. Μια νέα τάξη πραγμάτων θα έμπαινε και πάλι, ωραία όπως και στα προηγούμενα χρόνια, οπότε η Γη θα ανθοφορούσε ξανά χάρη στις ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο το γεγονός ότι οι αρχαίοι λαοί γιόρταζαν ιδιαίτερα τις μέρες αυτές του χειμερινού ηλιοστασίου. Και αυτή την παράδοση των αρχαίων λαών συνέχισαν οι Έλληνες με τα Κρόνια, και ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι με τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια και την κεντρική γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου "Dies Natalis Invicti Solis", δηλαδή την «Ημέρα της Γέννησης του Αήττητου Ήλιου».
Τα Σατουρνάλια ήταν η αρχαιότερη γιορτή των Ρωμαίων και την απέδιδαν στον Ρωμύλο ή στους Πελασγούς. Ξεχώρισε όμως από τις άλλες αγροτικές γιορτές τους το 217 π.Χ. Οι γιορτές αυτές έπαιρναν πανηγυρικό χαρακτήρα και είχαν κατακτήσει ολόκληρο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Άρχιζαν με τα Βρουμάλια από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 17 Δεκεμβρίου και ακολουθούσαν τα Σατουρνάλια από τις 18 έως τις 24 Δεκεμβρίου. Κατά την κεντρική ημέρα της γιορτής του «αήττητου ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν το γεγονός της τροπής του Ηλίου, που άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό, να μεγαλώνουν οι ημέρες, και μαζί τους οι ζωογόνες ακτίνες του Ηλίου ξανάκαναν τη Γη να καρποφορήσει. Την 1η Ιανουαρίου γιορτάζονταν οι Καλένδες, στις 3 τα Βότα, στις 4 τα Λορεντάλια και στις 7 Ιανουαρίου τελείωνε η περίοδος αυτή των εορτών.
Επειδή λοιπόν οι πρώτοι χριστιανοί ήσαν εκτός νόμου στη Ρώμη, και δεν τους επιτρεπόταν να συναντιούνται ή να εκκλησιάζονται μαζί, οι συναντήσεις τους γίνονταν κρυφά και σε μικρές ομάδες στις κατακόμβες τους, όπου και τελούσαν τις θρησκευτικές τους εορτές. Για να αποφύγουν, λοιπόν, τους διωγμούς, αποφάσισαν να γιορτάζουν τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι Ρωμαίοι ήσαν απασχολημένοι με τις δικές τους γιορτές των Σατουρναλίων. Μ’ αυτόν τον τρόπο ήλπιζαν να μην ανακαλυφθούν από τους εορτάζοντες Ρωμαίους.
Θα αναρωτιέστε, όμως, γιατί το χειμερινό ηλιοστάσιο δεν συμβαίνει σήμερα στις 25 Δεκεμβρίου, όπως στην εποχή του Χριστού, αλλά στις 21 Δεκεμβρίου; Το πρόβλημα αρχίζει με το Ιουλιανό Ημερολόγιο που εισήγαγε ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ., το οποίο είχε όμως τις δικές του ατέλειες, γιατί έχανε μία ημέρα κάθε 128 χρόνια. Το Ιουλιανό, λοιπόν, ημερολόγιο είχε θεσπίσει το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά με την πάροδο των ετών το προστιθέμενο μικρό λάθος είχε μεταθέσει την πραγματική ημερομηνία της χειμερινής τροπής. Έτσι λοιπόν το 325 μ.Χ., το έτος που έγινε η Σύνοδος της Νίκαιας, το χειμερινό ηλιοστάσιο είχε μετατεθεί και συνέβαινε στις 22 Δεκεμβρίου. Η μετάθεση όμως του χειμερινού ηλιοστασίου συνεχίστηκε χωρίς να διορθωθεί μέχρι και το έτος 1582, οπότε η χειμερινή τροπή συνέβαινε στις 12 Δεκεμβρίου.
Τότε, ο Πάπας Γρηγόριος 13ος εισήγαγε μία νέα μεταρρύθμιση, γι’ αυτό και το νέο ημερολόγιο, αυτό που χρησιμοποιούμε σήμερα, ονομάζεται Γρηγοριανό, και χάνει μία μόνον ημέρα στα 4.000 χρόνια. Για να γίνει μια καινούργια αρχή, η Γρηγοριανή μεταρρύθμιση έτρεψε τη θέση του ημερολογίου προς τα εμπρός με βάση το έτος της Συνόδου της Νικαίας κι όχι το έτος εισαγωγής του Ιουλιανού ημερολογίου, το 44 π.Χ.. Γι’ αυτό και το χειμερινό ηλιοστάσιο συμβαίνει σήμερα στις 21 Δεκεμβρίου, και ο πρωταρχικός λόγος για τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου έχει πια χαθεί.
Πηγή: in.gr
1940-41: Ελλάδα, η Πρώτη Νίκη [ 27 - 10 - 2017]
ΟΙ ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΟΛΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ, Η ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ (‘H ΑΛΛΙΩΣ ΤΡΟΙΚΑ) [21 - 10 - 2017]
Έχουν περάσει ήδη 4 χρόνια από τότε που οι Παπαραίοι διαπιστώσαμε ότι το ΥΠΕΚΑ αποφάσισε να κατανείμει το ειδικό τέλος από την λειτουργία του ΑΙΟΛΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΤΣΕΜΠΕΡΟΥΣ στην πρώην Κοινότητα ΑΝΑΒΡΥΤΟΥ κατά ποσοστό 44,27656 και κατά ποσοστό 55,72346 στην πρώην Κοινότητα ΑΓΡΙΑΚΟΝΑΣ. Έκτοτε με παρεμβάσεις των κατοίκων του χωριού ΠΑΠΑΡΙ, της Αδελφότητας των Απανταχού Παπαραίων, του εκπροσώπου της πρώην Κοινότητας ΠΑΠΑΡΙ και τελευταία του Δήμου ΤΡΙΠΟΛΗΣ προσπαθούμε να πείσουμε το Κράτος να διορθώσει την εσφαλμένη κατανομή του ειδικού τέλους από ΑΠΕ και να αποδώσει αυτόν στην πρώην Κοινότητα ΠΑΠΑΡΙ, αφού όλες οι ανεμογεννήτριες του ΑΙΟΛΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΤΣΕΜΠΕΡΟΥΣ έχουν τοποθετηθεί μέσα στα Διοικητικά όρια της πρώην Κοινότητας ΠΑΠΑΡΙ όπως αυτά περιγράφονται στις αποφάσεις των επιτροπών καθορισμού ορίων.
Το Υπουργείο Εσωτερικών, το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής, η ΕΛΣΤΑΤ, η ΡΑΕ, η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου και ο Δήμος Τρίπολης έχουν όλες τις αποφάσεις των Επιτροπών καθορισμού των Διοικητικών ορίων που καθορίζουν τα όρια των πρώην Κοινοτήτων ΠΑΠΑΡΙ-ΑΝΑΒΡΥΤΟΥ και ΑΓΡΙΑΚΟΝΑΣ αλλά μέχρι σήμερα αδυνατούν να εφαρμόσουν το δίκαιο που απορρέει από τις αποφάσεις αυτές.
Όλες οι υπηρεσίες του Κράτους κρύβονται και υποτάσσονται στα εσφαλμένα Διοικητικά όρια που απεικονίζονται στους χάρτες της ΕΛΣΤΑΤ οι οποίοι δημιουργήθηκαν από μια DE FACTO απόφαση του Νομάρχη Αρκαδίας το έτος 1990. Η απόφαση αυτή στηρίχθηκε σε εισήγηση του επόπτη απογραφής και συνοδεύεται από ένα πρόχειρο σκαρίφημα το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τα όρια που επακριβώς περιγράφονται στις αποφάσεις των επιτροπών καθορισμού Διοικητικών ορίων.
Οι κάτοικοι του χωριού ΠΑΠΑΡΙ στις μεταξύ τους συζητήσεις αναρωτιούνται απλοϊκά: ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΔΗΛ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΩΣ ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΛΥΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ;
Ας φροντίσουν λοιπόν όλες οι αρχές ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΑΡΧΕΣ – ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΕΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ – ΔΗΜΟΙ ΚΛΠ να εφαρμόσουν το δίκαιο που απορρέει από τις Αποφάσεις των Επιτροπών Καθορισμού Διοικητικών ορίων χαρτογραφώντας τα όρια των πρώην Κοινοτήτων ΠΑΠΑΡΙ – ΑΝΑΒΡΥΤΟΥ και ΑΓΡΙΑΚΟΝΑΣ όπως αναλυτικά περιγράφονται στις αποφάσεις αυτές. Καλούμε δε και τους εκπροσώπους του Νομού μας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ - ΒΛΑΣΣΗ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟ, να συμβάλουν με κατάλληλες επερωτήσεις στη λύση του προβλήματος αυτού που σέρνεται πολλά χρόνια. Οι απανταχού Παπαραίοι θα πρέπει να βρίσκονται σε επαγρύπνηση και να αντιδράσουν δυναμικά αν χρειασθεί.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ [7 - 9 - 2017]
Όπως γράφει η εφημερίδα Le Figaro εδώ και μερικές ημέρες αρχαιολόγοι αρχές Ασφαλείας και πρωτοκόλλου ανεβαίνουν στην Πνύκα. Αυτός ο μικρός λόφος που βρίσκεται απέναντι από την Ακρόπολη είναι διάσημος σε ολόκληρο τον κόσμο. Η θέα προς τον Παρθενώνα είναι συγκλονιστκή από αυτό το σημείο. Και εκεί ακριβώς επέλεξε ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν κατά την σημερινή του επίσκεψη στην Αθήνα να κάνει την ομιλία του. Τον προειδοποίησαν ότι για λόγους ασφαλείας πρέπει να αποφύγει την Πνύκα και να μιλήσει στο ΙΔΡΥΜΑ ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ όπως έγινε προ καιρού και με τον Πρόεδρο ΟΜΠΑΜΑ.Ο Πρόεδρος Μακρόν όμως έχει μια εμμονή με την Πνύκα και θέλει να μιλήσει από το Αρχαίο Βήμα του ιερού χώρου όπου αγόρευσαν σπουδαίοι πολιτικοί και ρήτορες όπως ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ, ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ, ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ο ΑΙΣΧΙΝΗΣ αλλά και ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ. Θέλει να μιλήσει εκεί όπου ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υποδέχθηκε τον Πάππα Ιωάννη και εκεί όπου δίδαξε ο Απόστολος Παύλος,Στην ομιλία του θα αναφερθεί και στο υπέροχο κείμενο του ΕΡΝΕΣΤΟΥ ΡΕΝΑΝ ΄΄Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ΄΄. Το κείμενο αυτό είναι ένας αληθινός ύμνος στον Αρχαίο Αθηναικό πολιτισμό που γράφτηκε από τον ΕΡΝΕΣΡΟ ΡΕΝΑΝ το 1865 το οποίο και παραθέτουμε σε ελεύθερη μετάφραση.
Αφιερωμένο
Στους λάτρες του Καλού
και του Ωραίου.
" Π ρ ο σ ε υ χ ή , π ο υ έ κ α μ α ε π ά ν ω
Σ τ η ν Α κ ρ ό π ο λ η, ό τ α ν α ξ ι ώ θ η κ α
ν α ν ι ώ σ ω τ η ν τ έ λ ε ι α Ο μ ο ρ φ ι ά ".
Ω ευγένεια ! ω απλή κι αληθινή ομορφιά ! Θεά, που η λατρεία σου φανερώνει την ορθή κρίση και τη φρόνηση, εσύ που ο ναός σου είναι ένα αθάνατο μάθημα συνειδήσεως και ειλικρινείας, αργά φθάνω στο κατώφλι του ιερού ναού σου, φέρνω μαζί μου για να προσφέρω στο βωμό σου πολλές τύψεις.
Για να σ' εύρω χρειάστηκε να κάνω άπειρες προσπάθειες, την μυσταγωγία, που εχάριζες εσύ στον αρχαίον Αθηναίο, όταν γεννιόταν μέσα από ένα χαμόγελο, εγώ την απέκτησα ύστερα από μακροχρόνιες αναζητήσεις και μετά από πολλούς συλλογισμούς.
Γεννήθηκα, μεγαλομάτα Θεά, από Κιμμερίους, καλόκαρδους και ενάρετους ανθρώπους, που κατοικούν στις όχθες μιας σκοτεινής θάλασσας, γεμάτης από απότομους βράχους, που συνεχώς τους δέρνουν οι βαρειές καταιγίδες. Εκεί, μόλις ξέρουν τον ήλιο, για λουλούδια τους έχουν τα φύκια της θάλασσας και τα χρωματιστά κογχύλια, που συναντά κανείς στο βάθος των ερημικών κόλπων.
Τα σύννεφα εκεί φαίνονται σαν να μην έχουν χρώμα, και η ίδια η χαρά ακόμη, είναι κι αυτή, εκεί, κάπως θλιμμένη, όμως μέσα από τους βράχους αυτούς ξεπροβάλλουν βρυσούλες με κρυστάλλινα νερά, και τα μάτια των κοριτσιών μοιάζουν σαν τις καταπράσινες πηγές, που πάνω από την κυματιστή πρασινάδα τους καθρεφτίζεται, στο βάθος, ο ουρανός.
Οι πρόγονοί μου, όσο μακρινή κι αν είναι η καταγωγή μας, είχαν καταγίνει με μακρινά ταξίδια, που ούτε οι Αργοναύτες δεν εγνώρισαν.
Είχα ακούσει, σαν ήμουν μικρός, τα τραγούδια των πολικών ταξιδιών, ενανουρίστηκα με τις αναμνήσεις των πάγων, που πλέουν πάνω στις καταχνιασμένες σαν το γάλα θάλασσες, με την ανάμνηση νησιών κατοικημένων από πουλιά, που κελαιδούν με τις ώρες τους, και ύστερα πετώντας όλα μαζί σκοτεινιάζουν με μιας τον ουρανό.
Ιερείς μιας ξένης, ιδιαίτερης, απ' τη δική σου θρησκείας, Σύροι, που ήλθαν από τη Παλαιστίνη, επήραν τη φροντίδα να με μορφώσουν.
Οι παπάδες αυτοί ήταν σοφοί και άγιοι.
Με εδίδαξαν τις ατέλειωτες ιστορίες του Κρόνου που έπλασε τον κόσμο, και του γιου του, του Δία, που, καθώς λένε, επραγματοποίησε ένα ταξίδι πάνω στη γη. Οι ναοί τους είναι τρεις φορές πιο υψηλοί από τον ιδικό σου, ω Ευρυθμία, και μοιάζουν με δάση, μονάχα που δεν είναι στερεοί, πέφτουν και γίνονται ερείπια μέσα σε διάστημα πέντε - έξι αιώνων. Αυτά είναι φαντασίες βαρβάρων, που θαρρούν πως μπορούν να κάνουν κάτι ωραίο, έξω από τους κανόνες, που έχεις χαράξει.
Εσύ στους εμπνευσμένους σου, ω Φρόνηση.
Μα οι ναοί αυτοί μου ήταν τότε ευχάριστοι, δεν είχα μελετήσει ακόμη τη Θεία Τέχνη σου, εκεί μέσα εύρισκα τον Θεό.
Έψαλλαν εκεί ψαλμούς, που ακόμη τους θυμάμαι:
" Χαίρε, άστρο της θάλασσας ...;, βασίλισσα αυτών, που στενάζουν μέσα στην κοιλάδα των δακρύων ". Ή ακόμη καλύτερα : " Ρόδο μυστικό, ελεφάντινε Πύργε, χρυσό Παλάτι, Άστρο της αυγής ...;".
Παράβλεψε Θεά, όταν ξαναθυμάμαι αυτούς τους ψαλμούς, η καρδιά μου πλημμυρίζει από πίστη, γίνομαι, σχεδόν αποστάτης σου. Συγχώρα μου αυτή τη γελοιότητα, δεν μπορείς να φαντασθής τη γοητεία, που οι βάρβαροι αυτοί μάγοι εσκόρπισαν μέσα σ' αυτούς τους στίχους, και πόσο μου στοιχίζει να ακολουθήσω τώρα ολοφάνερη την Αλήθεια.
Ύστερα απ' όλα αυτά, αν ήξερες πόσο δύσκολο είναι να σε λατρεύει κανείς! Όλη η ευγένεια έχει εξαφανισθεί σήμερα. Οι Σκύθες έχουν κατακτήσει τον κόσμο. Δεν υπάρχει πια δημοκρατία από ελευθέρους ανθρώπους, δεν υπάρχουν πια βασιλιάδες από ταπεινή καταγωγή, μεγαλειότητες, που θα μειδιούσες γι' αυτές. Αμόρφωτοι υπερβόρειοι ονομάζουν ελαφρόμυαλους αυτούς που σε λατρεύουν ...;
Μια τρομερή παμβοιωτία ένας συνασπισμός από όλες τις ανοησίες, απλώνει στον κόσμο κάποιο παγωμένο και βαρύ, σαν μολύβι, σκέπασμα, που πεθαίνει κανείς από ασφυξία κάτω απ' αυτό. Κι αυτοί ακόμη, που σε τιμούν, τόσο θα πρέπει να σε λυπούνται ! Θυμάσαι αυτόν τον Καληδόνιο (τον Σκώτο ), που εδώ και πενήντα χρόνια κομμάτιασε τον ναό σου με τα κτυπήματα του σφυριού του για να πάρει μαζί του τα κομμάτια του ναού σου στο νησί της Θούλης; Έτσι άραγε κάνουν όλοι ...;
Έχω γράψει, σύμφωνα με μερικούς κανόνες που αγαπάς, ω Θεονόη, τη ζωή του νέου Θεού, που ελάτρεψα στα παιδικά μου χρόνια. Με θεωρούν σαν να είμαι ο φιλόσοφος Ευήμερος, μου γράφουν για να με ρωτήσουν τι σκοπό έχω στο μυαλό μου, αυτοί όμως ενδιαφέρονται μόνον για κάθε τι που εξυπηρετεί τα οικονομικά τους. Και γιατί λοιπόν γράφει κανείς την ζωή των Θεών, ω ουρανέ, αν αυτό δεν ήταν να μας κάνει ν' αγαπήσουμε το Θείον, που υπήρχε μέσα σ' αυτούς, και για να δείξει, ότι το Θείον αυτό ζει και θα ζει αιώνια μέσα στη καρδιά της ανθρωπότητος ;
Θυμάσαι την ημέρα εκείνη, κάτω από το αρχοντικό του Διονυσόδωρου, όπου ένας κακοφτιαγμένος, μικρόσωμος Εβραίος μιλώντας την Ελληνική γλώσσα των Σύρων, ήρθεν εδώ, προσπέρασε βιαστικά τα προπύλαια, χωρίς να σε καταλάβει, διάβασε με μεγάλη προσοχή τις επιγραφές σου και πίστεψε πως βρήκε στον περίβολο σου ένα βωμό αφιερωμένο, σ' ένα Θεό, σ' αυτόν που
ήταν : Ο Άγνωστος Θεός. Ε, λοιπόν, ο μικρόσωμος αυτός Εβραίος απήγαγε τον βωμό σου. Επί χίλια χρόνια σε θεωρούσαν σαν ψεύτικο είδωλο, σ' αυτά τα χίλια χρόνια ο κόσμος ήταν μια ερημιά, όπου δεν εφύτρωνε λουλούδι.
Σ' όλο αυτό το χρονικό διάστημα σιωπούσες, ω Αθηνά Σάλπιγξ, σαλπικτήριον όργανο του νου, Θεά της ευταξίας και του ρυθμού, εικόνα της ουράνιας σταθερότητος. Γινόταν ένοχος κανένας, όταν σ' αγαπούσε, και σήμερα, που ύστερα από ευσυνείδητη εργασία καταφέραμε να σε πλησιάσωμε, μας κατηγορούν, πως έχουμε κάμει έγκλημα στο ανθρώπινο πνεύμα, αψηφώντας τις θεωρίες επάνω στις οποίες εδίδαξεν ο Πλάτων.
Μόνη εσύ είσαι νέα, ω Κόρη, μόνη εσύ είσαι αγνή, ω Παρθένος, εσύ μόνη είσαι αγία, ω Υγεία, εσύ μόνη είσαι δυνατή, ω Νίκη.
Τις μεγάλες πόλεις εσύ τις προστατεύεις, ω Πρόμαχος. Έχεις ότι πρέπει από τον Άρη, ω "Αρεία" Αθηνά.
Η ειρήνη είναι ο σκοπός σου, ω Ειρηνική Θεά.
Νομοθέτρια, πηγή των δικαίων θεσμών, "Δημοκρατία", εσύ που βασικό δόγμα σου είναι, ότι κάθε καλό προέρχεται από τον λαό, και ότι, παντού, όπου δεν υπάρχει λαός για να θρέψει και να εμπνεύσει τη διάνοια, εκεί δεν υπάρχει τίποτε, μάθε μας να διαλέγωμε τα διαμάντια μέσα από τους ακάθαρτους σωρούς.
Θεϊκή Πρόνοια, που κατάγεσαι από τον Δία, ιερή εργάτρια, μητέρα κάθε πνευματικής εργασίας, ω Εργάνη, εσύ που κάμνεις τον εργάτη να γίνει πολιτισμένος και τον τοποθετείς τόσο πιο ψηλά από τον οκνηρό Σκύθη, Θεά της Σοφίας, εσένα που σ' εγέννησεν ο Δίας από το κεφάλι του, παίρνοντας βαθιά την αναπνοή του , εσύ που κατοικείς μέσα στη συνείδηση του πατέρα σου, ενωμένη ολοκληρωτικά με την ύπαρξή του, εσύ που είσαι η συνοδός του και η συνείδησή του, Αθηνά Ενέργεια, σπίθα που ανάβεις και διατηρείς την φωτιά στους ήρωες και στους ανθρώπους του πνεύματος, κάνε μας να γίνουμε πνευματικά τέλειοι.
Διάλεξες να κατοικήσεις με τους Αθηναίους, σαν πιο σοφούς, την ημέρα που οι ίδιοι οι Αθηναίοι και οι Ρόδιοι αγωνίστηκαν ευλαβικά για την ιερή θυσία. Μα ο πατέρας σου έστειλε σε τούτους τον Θεό Πλούτο μέσα σ' ένα χρυσό σύννεφο στη μεγάλη πόλη των Ροδίων, γιατί είχαν προσφέρει κι αυτοί μεγάλες τιμητικές θυσίες στην κόρη του. Οι Ρόδιοι έγιναν τότε πλούσιοι, αλλά οι Αθηναίοι απέκτησαν πνεύμα, δηλαδή : την αληθινή χαρά, την παντοτινή ευθυμία, την Θεϊκή παιδικότητα της καρδιάς!
Ο κόσμος δεν θα σωθεί παρά μόνον, όταν ξαναγυρίσει πίσω σε σένα, αφού ξεχάσει και αποβάλει τις βάρβαρες συνήθειές του, ας τρέξουμε, ας έλθουμε όλοι μαζί.
Πόσο όμορφη θα είναι αυτή η ημέρα, όπου όλες οι πόλεις, που πήραν κάτι από τα υπολείμματα του ναού σου: η Βενετία, το Παρίσι, το Λονδίνο, η Κοπεγχάγη, θα ξαναδώσουν πίσω τα κλοπιμαία τους, επανορθώνοντας έτσι την αδικία που έκαναν!
Θα σχηματίσουν επίσημες αντιπροσωπείες, αρχαιολογικές αποστολές, στα ιερά μέρη της Ελλάδος για να ξαναδώσουν τα αρχαία μνημεία, που κρατούν ακόμα στη κατοχή τους, λέγοντας : "Συγχώρεσέ μας Θεά "! Τα πήραμε για να τα σώσωμε από τους βαρβάρους, από τα κακά δαιμόνια της νύχτας, και θα ξαναχτίσουν τα τείχη σου, κάτω από τους ήχους της φλογέρας σου, για να ξεπλύνουν το κρίμα του ανόσιου Λύσανδρου, που τα γκρέμισε.
Πιστός σε σένα, θα αντισταθώ στους επικίνδυνους και μοιραίους συμβούλους μου : στον σκεπτικισμό μου, που με κάνει να αμφιβάλλω, στην ανησυχία του πνεύματός μου, που κι όταν ακόμα βρεθεί η αλήθεια με κάμνει να την αναζητώ διαρκώς στη φαντασία μου που δεν μ' αφήνει ποτέ να ησυχάσω, και ύστερα από την διαπίστωσή της από την ίδια τη λογική.
Ω αρχηγέτιδα Αθηνά, ιδανικό, που ο κάθε μεγαλοφυής άνθρωπος ενσαρκώνει στα αριστουργήματά του, προτιμώ να είμαι ο τελευταίος στη πατρίδα σου, παρά ο πρώτος οπουδήποτε αλλού.
Ναι, θα προσκολληθώ στον στυλοβάτη του ναού σου, θα ξεχάσω κάθε άλλη πειθαρχία, εκτός απ' τη δική σου, θα γίνω στυλίτης στις κολώνες σου, στο επιστήλιο σου επάνω θα στήσω το κελί μου.
Κάτι πιο δύσκολο ακόμη:
Για να σε ευχαριστήσω, για χάρη σου, θα γίνω αν μπορώ,
Ασυμβίβαστος, μεροληπτικός, φανατικός, θα αγαπώ μόνο εσένα. Θα μάθω τη δική σου τη γλώσσα, θα ξεμάθω όλα τ' άλλα, δεν θ' αγαπώ κανέναν άλλο, παρά μόνον εσένα.
Θα γίνω άδικος γι αυτόν, που δεν σε λατρεύει, θα γίνω ο υπηρέτης και του τελευταίου από τους απογόνους σου. Τους σημερινούς κατοίκους της γης, που έδωκες στον Ερεχθέα, θα τους εξυψώσω θα τους περιποιηθώ, θα τους συμπαθήσω. Θα προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου, ω Ιππία Αθηνά, ότι οι νεώτεροι Έλληνες κατάγονται από τους ιππείς, που πανηγυρίζουν εκεί ψηλά, επάνω στο μάρμαρο του διαζώματος του ναού σου, την παντοτινή γιορτή τους. Θα ξεκολλήσω απ' την καρδιά μου κάθε χορδή, που δεν είναι καθαρή λογική και αληθινή Τέχνη.
Θα σταματήσω ν' αγαπώ τις αρρώστιες μου, να ενδιαφέρομαι για τον πυρετό μου. Υποστήριξέ με στη σταθερή μου απόφαση, ω Αθηνά Σώτειρα, εσύ που σώζεις.
Πόσες δυσκολίες, πραγματικά, βλέπω μπροστά μου!
Πόσες πνευματικές συνήθειες θα πρέπει ν' αλλάξω!
Πόσες γοητευτικές αναμνήσεις θα πρέπει να ξεριζώσω απ' την καρδιά μου ! Θα προσπαθήσω όσο μπορώ αλλά δεν είμαι βέβαιος για τον εαυτό μου.
Αργά σ' έχω γνωρίσει, τέλεια, ασύγκριτη, καλλονή!
Θα έχω πολλές μεταβολές μέσα μου, μεταπτώσεις, αδυναμίες. Μία φιλοσοφία κακόβουλη, χωρίς αμφιβολία, μ' έκανε να πιστεύω ότι :
Η καλοσύνη και η κακία, η χαρά και η θλίψη, η ομορφιά και η ασχήμια, η λογική και η τρέλα,
αλλάζουν μεταξύ τους, με λεπτούς χρωματισμούς, τόσον αδιόρατους, όσο είναι και οι λεπτότατες αποχρώσεις
στο λαιμό ενός περιστεριού.
Να μην αγαπά κανείς τίποτε, να μην μισεί κανείς απολύτως τίποτε, αυτό καταντάει να λέγεται φρονιμάδα. Αν μια κοινωνία, αν μια φιλοσοφία, αν μια θρησκεία, θα μπορούσε να κατείχε την απόλυτη αλήθεια, αυτή η κοινωνία, αυτή η φιλοσοφία, αυτή η θρησκεία, θα είχε νικήσει όλες τις άλλες και θα ζούσε μόνη αυτή την ώρα. Όλοι αυτοί, που ως τώρα έχουν πιστέψει ότι έχουν δίκαιο, έχουν απατηθεί. Το βλέπουμε ολοφάνερα.
Μπορούμε, χωρίς ανόητον εγωισμό να πιστέψωμε, ότι το μέλλον δεν θα μας κρίνει καθώς και μεις κρίνομε το παρελθόν ; Να οι βλαστήμιες, που μου υπαγορεύει το βαθιά ανήσυχο, το κακομαθημένο μυαλό μου. Μια φιλολογία, που, όπως η δική σου, θα ήταν εντελώς υγιής, δεν θα ενέπνεε τώρα πια παρά την πλήξη.
Χαμογελάς για την αφέλειά μου. Μάλιστα την πλήξη!
Είμαστε κακομαθημένοι, τι να γίνει;
Θα τραβήξω μακρύτερα ακόμη στις σκέψεις μου, Θεά της λογικής, θα σου πω την βαθύτερη διαστροφή της καρδιάς μου : Νους και ευθυκρισία δεν είναι αρκετά για να εξηγήσουν τον κόσμο.
Υπάρχει κάποια ποίηση στον παγωμένο Στρυμόνα και στο μεθύσι της Θράκης. Θ'αρθούν αιώνες, που οι μαθητές σου θα λογίζονται σαν οπαδοί της Ανίας.
Ο κόσμος είναι πιο μεγάλος απ' ότι νομίζεις. Εάν είχες ιδεί τα χιόνια των πόλων και τα μυστήρια του μεσημβρινού ουρανού, το παντοτινά γαλήνιο μέτωπό σου, Θεά, δεν θα ήταν τόσον ήρεμο, η κεφαλή σου, πιο πλατειά απ' ότι είναι, θα χωρούσε κάθε λογής ομορφιές.
Είσαι αληθινή , αγνή, τέλεια. Το μάρμαρό σου δεν έχει κανένα ψεγάδι, μα και ο ναός της Αγίας Σοφίας, που βρίσκεται, στο Βυζάντιο, γεννά επίσης μια Θεϊκήν εντύπωση με τα τούβλα του και τα ψηφιδωτά του. Είναι η εικόνα του ουράνιου θόλου, θα καταρρεύσει και αυτός με τον καιρό. Όμως, κι αν ακόμη η αίθουσα του ναού σου, θα ήταν τόσον ευρύχωρη για να χωρέσει ένα αμέτρητο πλήθος, πάλι θα γκρεμιζόταν.
Ένα απέραντο ποτάμι λησμονιάς μας παρασύρει μέσα σε μιαν άβυσσο, χωρίς όνομα.
Ω άβυσσος, εσύ είσαι ο μοναδικός Θεός!
Τα δάκρυα όλων των λαών είναι αληθινά δάκρυα,
Τα δάκρυα όλων των σοφών κλείνουν μέσα τους ένα μέρος Αλήθειας.
Όλα εδώ κάτω δεν είναι παρά ένα σύμβολο και όνειρο.
Οι Θεοί περνούν και χάνονται, όπως και οι άνθρωποι, και δεν θα ήταν καλό να έμεναν αθάνατοι.
Η πίστη, που δέχθηκαν κάποτε δεν μπορούσε ποτέ να συνεχισθεί αιώνια, έχει ξεπεραστεί πια γι' αυτούς, αφού έχει κυλήσει απαλά μέσα στο πορφυρένιο σάβανο της Λήθης, όπου κοιμούνται οι "νεκροί" Θεοί.
ΕΡΝΕΣΤΟΣ ΡΕΝΑΝ 1865
Γράφει η αναγνώστρια μας Βασιλική Κυρίμη
Γράφει ο Σ.Τ.
4-1-2017
ΤΟ ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΡΙΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΣΥ
Με αφορμή το άρθρο της Guardian [εδώ] για την υγεία στην Ελλάδα παραθέτω παρακάτω προσωπικές απόψεις που όμως προέρχονται από πραγματικά περιστατικά που συνέβησαν στο διάστημα από 6-10-2016 μέχρι 19-10-2016 που νοσηλεύτηκα στο ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΡΙΠΟΛΗΣ.
Στις 11:10 μ.μ. της 6-10-2015 και ενώ βρισκόμουν μόνος στο πατρικό μου σπίτι στο ΠΑΠΑΡΙ μέσω του τηλ. αριθμού 166 κάλεσα ασθενοφόρο επειδή από το απόγευμα της ίδιας ημέρας ένοιωθα έντονους πόνους στη κοιλιά. Το ασθενοφόρο έφθασε μετά από 30 λεπτά και γύρω στα μεσάνυχτα φτάσαμε στα επείγοντα ιατρεία του Νοσοκομείου.
Χωρίς καθυστέρηση οι γιατροί που εφημέρευαν, αφού διαπιστώσανε την σοβαρότητα της κατάστασής μου έκαναν εισαγωγή στην κλινική που επικεφαλής είναι ο ΜΑΝΩΛΗΣ ΣΚΑΝΤΖΟΣ ο οποίος και ανάλαβε την νοσηλεία μου. Από το Νοσοκομείο πήρα εξιτήριο στις 19-10-2016 και για λίγο καιρό συνέχισα μια ήπια θεραπεία στο σπίτι μου. Όλο το χρονικό διάστημα που νοσηλεύτηκα δεν διαπίστωσα ελλείψεις φαρμάκων, γαντιών, γαζών η σεντονιών που αναφέρει στο δημoσίευμα της η Guardian. Σε μένα αλλά και στους άλλους ασθενείς δεν έλειψε κανένα φάρμακο, και σχεδόν πάντα είχαμε ότι ζητήσαμε. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν σε άλλα Νοσοκομεία υπάρχουν ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και σε υλικά. Εγώ καταγράφω την πραγματική κατάσταση που διαπίστωσα στο ΠΑΝΑΡΚΑΔΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΡΙΠΟΛΗΣ τις ημέρες της νοσηλείας μου. Δεν παραλείπω να σημειώσω δε ότι σε κανέναν [γιατρό, νοσοκόμα κ.λ.π.] κυρίως λόγω πεποιθήσεως δεν έδωσα το λεγόμενο φακελάκι αλλά ούτε από κάποιον υπήρξε κάποιο υπονοούμενο, έτσι η παραμονή μου επί 13 ημέρες δεν μου στοίχησε οικονομικά τίποτα πέρα από τα 500 ευρώ που πλήρωσα σε αποκλειστική νοσοκόμα, από τα οποία ο ΕΟΠΥΥ μου επέστρεψε τα 350.
Επειδή κατά καιρούς λόγω βεβαρημένης υγείας έχω νοσηλευθεί σε αρκετά Δημόσια Νοσοκομεία αλλά και στα λεγόμενα καλύτερα Ιδιωτικά Θεραπευτήρια εκείνο που διαπίστωσα είναι ότι τα Δημόσια Νοσοκομεία υστερούν αρκετά σε Ξενοδοχειακό Εξοπλισμό και σε ανθρώπινο, κυρίως, Νοσοκομειακό προσωπικό αλλά στα Ιδιωτικά Θεραπευτήρια θα πληρώσεις τα [μαλλιά της κεφαλής σου]. Ας φροντίσουμε λοιπόν όλοι μας να αναβαθμίσουμε το ΕΣΥ ώστε αυτό να προσφέρει ακόμη πιο ποιοτικές υπηρεσίες σε όλους τους πολίτες του Κράτους μας.
O μύθος της Αρκαδίας 28 / 11 / 2016
Ο μύθος της Αρκαδίας είναι ο μύθος μιας χώρας διαφορετικής που τα βουνά της είδαν πρώτα το φως και από αυτά ξεπήδησε ο πρώτος άνθρωπος, που οι κάτοικοί της έχουν γενάρχη το γιο μιας Αρκούδας και εγγονό ενός Λυκάνθρωπου.
Μιας χώρας μαγικής, όπου τα ελάφια είναι ιερά και τα αιγοπρόβατα πρέπει να προσέχουν μήπως ξυπνήσουν τον κακόμορφο και τεμπέλη Θεό, που ίσως έχει πεθάνει, αλλά στους βωμούς του οι Αρκάδες ξεφαντώνουν με τη συνοδεία νυμφών δρυάδων. Μιας χώρας που το όνομα της πιο λατρευτής Θεάς δεν τολμά κανείς να το πει σε όσους δεν είναι μυημένοι στα μυστήρια της. Μιας χώρας που τα μαντεία θεωρούν αδύνατο να κατακτηθεί. Μιας χώρας με πλούτο την ομορφιά της φύσης της.
Οι Αρκάδες, Πελασγοί και Προσέλληνες, είχαν αναπτύξει τους δικούς τους μύθους, πριν φθάσουν στη χώρα τους τα Ελληνικά φύλα, (γύρω στα 2.800 π.Χ.) με τις δοξασίες των οποίων οι παλαιότερες αντιλήψεις συγκρούστηκαν, αναμείχθηκαν, διαλύθηκαν και συντέθηκαν σε ιδιαίτερες μυθολογικές εκδοχές, λατρευτικές τελετές και μυστήρια.
Το κείμενο και το βίντεο είναι από το κανάλι "Panos Anagnostopoulos" στο youtube.
Πηγή: www.kalimera-arkadia.gr
Πάπαρι: Ο μικρός, «άγνωστος» παράδεισος της Αρκαδίας 4/11/2016
Είναι γραφικό, έχει πλούσια βλάστηση, φιλόξενους κατοίκους και μοναδικά τοπικά προϊόντα. Το χωριό Πάπαρης ή Πάπαρι, που έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα στην επανάσταση του 1821, δίκαια γίνεται ο ιδανικός τόπος ηρεμίας και ξεκούρασης όλων όσοι το επισκέπτονται για πρώτη φορά.
Τα σπίτια είναι διώροφα, χτισμένα με πέτρα και με κόκκινες κεραμοσκεπές.
Χαρακτηριστικό του χωριού είναι η πλούσια βλάστηση, η πανέμορφη θέα και τα πολλά βοσκοτόπια.
Οι άνθρωποι του χωριού είναι φιλόξενοι, αγαπούν τα ήθη και τις παραδόσεις και όλοι συγκεντρώνονται στην πατρίδα τους κάθε χρόνο για τα πανηγύρια.
Έχει ενδιαφέρον: Στο όρος Τσεμπερού υπάρχουν τα ερείπια ενός φρουρίου. Είναι φτιαγμένο την περίοδο της Φραγκοκρατίας και οι ιστορικοί πιθανολογούν πως χρησιμοποιήθηκε και ως κατοικία του Φράγκου ιππότη.
Τι να δοκιμάσουμε: Στην ευρύτερη περιοχή θα βρείτε γαλακτοκομικά προϊόντα όπως η γραβιέρα με την πικάντικη γεύση, ζυμαρικά από φρέσκο γάλα και εξαιρετικές ποικιλίες κρασιού. Οι γυναίκες είναι ξακουστές υφάντρες, για αυτό και θα σας συνιστούσαμε να αγοράσετε υφαντά, κεντήματα αλλά και ξυλόγλυπτα.
Πηγή: ww.mariailiaki.gr
Γράφει ειδικός επιστημονικός συνεργάτης 1 - 8 - 2016
Σύχρονοι και αρχαίοι μαθηματικοί, συμπτώσεις; τόσες πολλές;
Το κείμενο που θα διαβάσετε έχει πάρει άρθρα από τη Wikipedia η οποία με τη σειρά της τα έχει πάρει από βιβλία. Θα παρατεθούν στο τέλος κάποιοι διαδικτυακοί σύνδεσμοι για όσους δεν πιστεύουν. Επίσης να τονιστεί ότι δεν είναι δικά μας τα λεγόμενα, δεν προσπαθούμε να κάνουμε προπαγάνδα του τύπου οι Έλληνες έφτιαξαν τα πάντα στον κόσμο, αλλά είναι αποδεδειγμένα από του ξένους μελετητές. Επίσης για κάποια υπάρχουν ενδείξεις και όχι αποδείξεις. Εμείς απλά παραθέτουμε κάποια στοιχεία εδώ. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ψάξει περαιτέρω.
Δε λέμε ότι οι σύγχρονοι μαθηματικοί δεν παρήγαγαν και οι ίδιοι μαθηματικά, αλλά επικεντρωνόμαστε σε συγκεκριμένα πράγματα. Υπάρχει πάντα και η πιθανότητα κάποιοι να μη γνώριζαν, αλλά μάλλον αυτή είναι πολύ μικρή, δεδομένου ότι πριν από μερικές εκατοντάδες χρόνια τα Ελληνικά και τα Λατινικά ήταν η γλώσσα των λόγιων (ο Gauss π.Χ. τις ήξερε και τις δύο).
Το άρθρο αυτό είναι μία γεύση του τι μπορεί να βρει κανείς, είναι βιβλία ολόκληρα που ψάχνουν τέτοιες συμπτώσεις. Εμείς επικεντρωθήκαμε σε κάποιες συμπτώσεις που αφορούν τους Αρχαίους Έλληνες και Βαβυλώνιους.
- Ο Εύδοξος (408-355 π.Χ.) χρησιμοποίησε τη μέθοδο της εξάντλησης για να υπολογίσει (στο περίπου, όχι ακριβώς) εμβαδόν παράξενων καμπυλών. Για παράδειγμα το εμβαδόν του κύκλου μπορούμε στο περίπου να το υπολογίσουμε με ένα τετράγωνο μικρό μέσα στον κύκλο και ένα πιο μεγάλο έξω από αυτόν. Ο Αρχιμήδης (287-212 π.Χ.) πήγε την ιδέα του Εύδοξου ένα βήμα πιο πέρα. Αν θυμάστε στο σχολικό βιβλίο των μαθηματικών κατεύθυνσης της Γ’ Λυκείου που κάναμε το τελευταίο κεφάλαιο, αυτό των ολοκληρωμάτων, ξεκίναγε με τη μέθοδο υπολογισμού ολοκληρωμάτων, του Αρχιμήδη. Για να υπολογίσουμε μία επιφάνεια που έχει παράξενο σχήμα θα την κόψουμε σε λωρίδες, ορθογώνια και θα υπολογίσουμε το εμβαδό του κάθε ορθογωνίου και στο τέλος θα τα αθροίσουμε. Κάποια ορθογώνια βγαίνουν απ’ έξω, κάποια από μέσα, άρα στο τέλος θα αλληλοκαλυφθούν οι όποιες διαφορές. Η μέθοδος του Gauss (1777-1855) λέει ότι αν θέλεις να υπολογίσεις ένα ολοκλήρωμα το σπας σε μικρά ορθογώνια κομμάτια. Υπολογίζεις το εμβαδόν του κάθε κομματιού και στο τέλος τα αθροίζεις.
- Το παλίμψηστο του Αρχιμήδη είναι ένα βιβλίο από πάπυρους βασικά. Ο Αρχιμήδης είχε γράψει πολλές από τις εργασίες του σε πάπυρους. Κάποια στιγμή στο Βυζάντιο (περίπου 800 χρόνια πριν) οι μοναχοί βρήκαν κάποιους πάπυρους με ιερογλυφικά και σκαλίσματα και τα έσβησαν ώστε από πάνω να γράψουν προσευχές. Πριν από λίγα χρόνια κάποιοι Αμερικανοί επιστήμονες κατάφεραν και τους επανέφεραν στην αρχική τους μορφή, με τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας. Λέγεται ότι το σύμβολο του Αρχιμήδη για τα ολοκληρώματα έμοιαζε με ένα Σ (αρχαίο). O Leibniz (1646-1716) έδωσε στα ολοκληρώματα το σύμβολο που χρησιμοποιούμε σήμερα, ένα παράξενο σκουλικάκι, ένα σύμβολο σαν τραβηγμένο πάνω και κάτω Σ.
- Ο Newton (1642-1726) βρήκε ένα τρόπο εύρεσης ρίζας δύσκολων συναρτήσεων με τη χρήση της πρώτης παραγώγου. Πριν από πολλά χρόνια κάποιοι Βαβυλώνιοι (και ένας Έλληνας από την Αλεξάνδρεια με το όνομα Ήρων (10-70)) χρησιμοποιούσαν τη ίδια ακριβώς μέθοδο, απλά βρίσκαν μια προσεγγιστική και όχι την ακριβή λύση. Να υπενθυμίσουμε ότι o ίδιος ο Newton είχε πει ότι πάτησε σε ώμους γιγάντων.
- Ο Πυθαγόρας (570-495 π.Χ.), γνωστός για το θεώρημα του με τα τρίγωνα λέγεται ότι πήρε αυτή τη γνώση από τους Αιγύπτιους ή ότι επειδή πήρε κάποια γνώση από αυτούς το σκέφτηκε. Σημασία έχει ότι το θεώρημα του ήταν στη γεωμετρία και όχι στην άλγεβρα, στα σχήματα δηλαδή. Η αλγεβρική εκδοχή του θεωρήματος (η ιστορία υπάρχει στο σχολικό βιβλίο των μαθηματικών της Β’ γυμνασίου νομίζω) προϋπήρχε και είχε ανακαλυφθεί από κάποιους Βαβυλώνιους εκατοντάδες χρόνια πριν τον Πυθαγόρα.
Κάποιοι σύνδεσμοι
https://en.wikipedia.org/wiki/Archimedes
http://www.math.uoa.gr/me/dipl/2013-2014/dipl-Kyriakopoulou%20konstantina.pdf
https://en.wikipedia.org/wiki/Gaussian_quadrature
http://www-groups.dcs.st-and.ac.uk/~history/HistTopics/The_rise_of_calculus.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Gottfried_Wilhelm_Leibniz
https://en.wikipedia.org/wiki/Methods_of_computing_square_roots
https://en.wikipedia.org/wiki/Newton%27s_method
https://en.wikipedia.org/wiki/Hero_of_Alexandria
https://en.wikipedia.org/wiki/Pythagorean_theorem
https://en.wikipedia.org/wiki/Square_root_of_2
Γραφει ο Σ.Τ.
ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ 5 - 7 - 2016
Τα Ανθρώπινα δικαιώματα βασίζονται στην αρχή του σεβασμού του ατόμου.Η βασική τους θεώρηση είναι ότι κάθε άτομο είναι ένα ηθικό και λογικό όν που αξίζει να του φέρονται με αξιοπρέπεια. Παρ΄ όλα αυτά, αν ζητήσουμε από πολλούς ανθρώπους να μας απαριθμήσουν τα δικαιώματά τους θα μας πουν μόνο για την ελευθερία του λόγου, της θρησκευτικής πεποίθησης και ίσως ένα δύο ακόμα. Επειδή το πλήρες εύρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι πολύ μεγάλο, ας ξαναθυμηθούμε όλοι μας την οικουμενική διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε απλοποιημενη μορφή.
1. Είµαστε Όλοι Γεννηµένοι Ελεύθεροι και Ίσοι. Είµαστε όλοι γεννηµένοι ελεύθεροι. Όλοι έχουµε τις δικές µας σκέψεις και ιδέες. Θα πρέπει όλοι να μας αντιμετωπίζουν µε τον ίδιο τρόπο.
2. Μην Κάνεις Διακρίσεις. Αυτά τα δικαιώµατα ανήκουν σε όλους, ανεξάρτητα από τις διαφορές µας.
3. Το Δικαίωµα στη Ζωή. Όλοι έχουµε δικαίωµα στη ζωή, και να ζήσουµε με ελευθερία και ασφάλεια.
4. Όχι Σκλαβιά. Κανείς δεν έχει το δικαίωµα να µας κάνει σκλάβους. ∆εν µπορούµε εµείς να σκλαβώσουµε κανέναν.
5. Όχι Βασανιστήρια. Κανείς δεν έχει το δικαίωµα να µας πληγώσει ή να µας βασανίσει.
6. Έχεις Δικαιώµατα Όπου κι αν Πηγαίνεις. Είµαι ένας άνθρωπος όπως κι εσύ!
7. Είµαστε Όλοι Ίσοι Ενώπιον του Νόµου. Ο νόµος είναι ίδιος για όλους. Πρέπει να φέρεται σε όλους μας δίκαια.
8. Τα Ανθρώπινα Δικαιώµατά σου Προστατεύονται από το Νόµο. Μπορούµε όλοι να ζητήσουµε τη βοήθεια του νόµου όταν αντιμετωπίζουμε άδικη μεταχείριση.
9. Όχι Άδικη Κράτηση. Κανείς δεν έχει το δικαίωµα να µας φυλακίσει χωρίς καλό λόγο και να µας κρατάει εκεί ή να µας διώξει από τη χώρα µας.
10. Το Δικαίωµα για Δίκη. Αν δικαζόµαστε, αυτό πρέπει να γίνεται δηµοσίως. Οι άνθρωποι που µας δικάζουν, δεν πρέπει να αφήνουν κανένα να τους λέει τι να κάνουν.
11. Είµαστε Πάντα Αθώοι Μέχρι Αποδείξεως του Εναντίου. Κανείς δεν θα πρέπει να κατηγορείται για τίποτα µέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του. Όταν οι άνθρωποι λένε ότι κάναµε κάτι κακό, έχουµε το δικαίωµα να δείξουµε ότι δεν είναι αλήθεια.
12. Δικαίωµα στην Ιδιωτική Ζωή. Κανείς δεν πρέπει να προσπαθήσει να βλάψει την υπόληψή µας. Κανείς δεν έχει το δικαίωµα να µπει στο σπίτι µας, να ανοίξει τα γράµµατά µας ή να ενοχλεί εµάς ή την οικογένειά µας χωρίς κάποιο καλό λόγο.
13. Ελευθερία της Μετακίνησης. Όλοι έχουµε το δικαίωµα να πάµε όπου θέλουµε στη χώρα µας και να ταξιδέψουµε όπως θέλουµε.
14. Το Δικαίωµα στο να Αναζητάς Ασφαλή Τόπο να Ζήσεις. Αν φοβόµαστε µια κακή µεταχείριση στη χώρα µας έχουµε όλοι το δικαίωµα να µεταβούµε σε µια άλλη χώρα για να είµαστε ασφαλείς.
15. Δικαίωµα στην Εθνικότητα. Όλοι έχουµε το δικαίωµα να ανήκουµε σε µια χώρα.
16. Γάµος και Οικογένεια. Κάθε ενήλικας έχει το δικαίωµα να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια αν το θέλει. Άνδρες και γυναίκες έχουν τα ίδια δικαιώµατα όταν είναι παντρεµένοι, και όταν είναι χωρισµένοι.
17. Το Δικαίωµα στα Δικά σου Πράγµατα. Ο καθένας έχει το δικαίωµα να κατέχει πράγµατα ή να τα µοιράζεται. Κανείς δεν έχει το δικαίωµα να παίρνει τα πράγµατά µας χωρίς κάποιον καλό λόγο.
18.. Ελευθερία της Σκέψης. Όλοι έχουµε το δικαίωµα να πιστεύουµε σε αυτό που θέλουµε να πιστεύουµε, να έχουµε µια θρησκεία ή να την αλλάζουµε αν θέλουµε.
19.. Ελευθερία της Έκφρασης. Όλοι έχουµε το δικαίωµα να παίρνουµε αποφάσεις, να σκεφτόµαστε ότι θέλουµε, να λέµε ό,τι πιστεύουµε και να µοιραζόµαστε τις ιδέες µας µε άλλους ανθρώπους.
20. Το Δικαίωµα στις Δηµόσιες Συγκεντρώσεις. Όλοι έχουµε το δικαίωµα να συναντιόµαστε µε τους φίλους µας και να δουλεύουµε µαζί ειρηνικά για να υπερασπιστούµε τα δικαιώµατά µας. Κανείς δεν µπορεί να µας κάνει µέλη µιας οµάδας αν δεν το θέλουµε.
21.. Το Δικαίωµα στη Δηµοκρατία. Όλοι έχουµε το δικαίωµα να συµµετέχουµε στην κυβέρνηση της χώρας µας. Κάθε ενήλικας θα πρέπει να µπορεί να επιλέξει τους δικούς του ηγέτες.
22. Κοινωνική Ασφάλιση. Όλοι έχουµε το δικαίωµα για µία οικονοµικώς προσιτή στέγαση, φάρµακα, εκπαίδευση και παιδική φροντίδα, αρκετά χρήµατα για να ζούµε και ιατρική περίθαλψη αν είµαστε άρρωστοι ή ηλικιωµένοι.
23. Δικαιώματα Εργαζομένων. Κάθε ενήλικος έχει το δικαίωµα να κάνει µία δουλειά, να παίρνει ένα τίµιο εισόδηµα για τη δουλειά του και να γίνει µέλος ενός επαγγελματικού σωματείου.
24. Το Δικαίωµα στο Παιχνίδι. Όλοι έχουμε το δικαίωμα να ξεκουραζόμαστε από την εργασία μας και να αναπαυόμαστε.
25. Φαγητό και Στέγη για Όλους. Όλοι έχουµε το δικαίωµα µιας καλής ζωής. Μητέρες και παιδιά, ηλικιωµένοι, άνεργοι ή ανάπηροι, όλοι έχουν το δικαίωµα να λαµβάνουν φροντίδα.
26. Το Δικαίωµα στην Εκπαίδευση. Η εκπαίδευση είναι ένα δικαίωµα. Το δηµοτικό σχολείο πρέπει να είναι δωρεάν. Πρέπει να μάθουμε για τα Ηνωµένα Έθνη και για το πώς να συνεργαζόμαστε µε τους άλλους. Οι γονείς µας µπορούν να επιλέξουν τι θα µάθουµε.
27. Δικαίωμα Πνευματικής Ιδιοκτησίας. Τα πνευµατικά δικαιώµατα είναι ένας ειδικός νόµος που προστατεύει τις προσωπικές καλλιτεχνικές δηµιουργίες και συγγράµµατα. Οι άλλοι δεν µπορούν να κάνουν αντίγραφα χωρίς άδεια. Έχουµε όλοι το δικαίωµα του δικού µας τρόπου ζωής και του να επωφελούµαστε από την τέχνη, την επιστήµη και τη µάθηση.
28. Ένας Δίκαιος και Ελεύθερος Κόσµος. Πρέπει να υπάρχει τάξη ώστε να επωφελούµαστε από τα δικαιώµατα και τις ελευθερίες στη χώρα µας και σε όλο τον κόσµο.
29. Υπευθυνότητα. Έχουµε ένα καθήκον απέναντι στους άλλους ανθρώπους και θα πρέπει να προστατεύουµε τα δικά τους δικαιώµατα και τις ελευθερίες τους.
30. Κανείς δεν Μπορεί να σας Αφαιρέσει αυτά τα Δικαιώµατα.
Γράφει ειδικός επιστημονικός συνεργάτης
Στατιστικές έρευνες και συμπεράσματα… [17 - 05 - 2016]
Το θέμα των ερευνών, είτε είναι επιστημονικές, δημοσιογραφικές ή μετρήσεις κοινής γνώμης είναι ευρύ, καθώς τα εσφαλμένα συμπεράσματα είναι ένα συχνό, και πολλές φορές όχι τυχαίο, φαινόμενο. Θα προσπαθήσω να δώσω κάποια παραδείγματα και να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις ώστε την επόμενη φορά να είστε λίγο πιο καχύποπτοι για αυτό που προσπαθούν να σας πουν, πουλήσουν, ενημερώσουν κλπ. για οτιδήποτε.
Γιατί πολλές φορές τα γκάλοπ πέφτουν έξω;
Η κλασσική περίπτωση ψέματος. Ποιος θα πει στα τηλεφωνικά γκάλοπ τι πραγματικά ψήφισε; Αυτοί είναι πολλοί λιγότεροι από αυτούς που θα πουν την αλήθεια. Ποιος θα έλεγε ότι ψήφισε ένα ακραίο κόμμα, ή ένα οποιοδήποτε όταν φοβάται ότι μπορεί να καταγράφονται αυτά που λέει ή για πολλούς άλλους λόγους. Πόσες φορές λέτε την αλήθεια σε γκάλοπ που μπορεί να έχετε συμμετάσχει; Λέτε οι ερωτηθέντες να είναι πάντα ειλικρινείς;
Μετάδοση απόψεων
Πόσες φορές η τηλεόραση έχει απευθύνει σε ανθρώπους ερωτήσεις γνώσεων όπως π.χ. ποιος ήταν ο Ηρόδοτος δείχνοντας πλάνα που ένας στους δέκα ήξερε την απάντηση; Μας δουλεύουν; Μόνο δέκα ρώτησαν δηλαδή; ή ήταν και άλλοι που δεν τους έδειξαν; Μήπως έπεσε μοντάζ; Πόσοι άνθρωποι περνάνε με κόκκινο τα φανάρια. Δείχνουν 6-7 πλάνα που πέρασε ένας με κόκκινο. Από αυτά, τις 3-4 φορές ο οδηγός πέρασε με το λεγόμενο «βαθύ πορτοκαλί». Με το πολύ 10 ανθρώπους δηλαδή βγάζουν συμπεράσματα, ότι οι νέοι π.χ. δεν ξέρουν ιστορία και οι οδηγοί περνάνε με κόκκινο. Τα φροντιστήρια είναι μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο που γίνεται στην Ελλάδα. Πήγε κάποιος δημοσιογράφος στις ευρωπαϊκές τουλάχιστον χώρες και έψαξε να δει αν γίνονται και εκεί φροντιστήρια; Όχι, τότε πως;
Λάθος τρόπος διεξαγωγής των γκάλοπ.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Θα έχετε δει, ειδικά στην Αθήνα (όσοι μένετε), κάποιους να στέκονται έξω από μία στάση του ηλεκτρικού. Το ίδιο θα κάνουν σε κάποιες ακόμα στάσεις του ΗΣΑΠ σε όλη την Αθήνα και μετά θα βγάλουν συμπεράσματα για όλο το λεκανοπέδιο (ή όλη την Αττική). Δηλαδή, όποιον βρουν εκείνη την στιγμή, όποιος ενδεχομένως τους απαντήσει, και προφανώς θα ρωτήσουν ανθρώπους που χρησιμοποιούν τον ηλεκτρικό μόνο. Έχει αποκλειστεί με αυτόν τον τρόπο δηλαδή μία μεγάλη μερίδα του πληθυσμού (των Αθηναίων στη συγκεκριμένη περίπτωση) αυτόματα.
Ρωτάνε (τηλεφωνικά) σε πανελλαδικό επίπεδο ανθρώπους από λίγες πόλεις. Ειδικά σε πανεπιστημιακές έρευνες ρωτάνε σε 5-6 πόλεις συνολικά, μία από κάθε γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας μας και μετά συμπεραίνουν για όλη τη χώρα. Το ίδιο ισχύει με έρευνες για φοιτητές της Ελλάδος, όταν έχουν ρωτήσει φοιτητές της Αθήνας μόνο.
Ο τάδε ή η τάδε που εμφανίζεται στην τηλεόραση ψηφίστηκε άνδρας ή γυναίκα της χρονιάς. Τουλάχιστον εδώ έχουν την ευγενή καλοσύνη να τονίσουν, πως ψήφισαν οι αναγνώστες του τάδε περιοδικού. Και φυσικά όχι όλοι, αλλά ένα μέρος αυτών.
Στις διαφημίσεις βλέπετε ότι το 90% των γυναικών συμφωνούν ότι η τάδε κρέμα είναι καλή. Μετά ακολουθεί μία επιπλέον πληροφορία: σε δείγμα 100 γυναικών. Ρωτήσανε 100 γυναίκες και έβγαλαν συμπέρασμα για όλες τις γυναίκες. Πολύ πειστικό. Σε ποια χώρα όμως δε μας λένε.
Τηλεόραση και ραδιόφωνο. Το 40% των ανθρώπων που είδαν τον τελικό του ποδοσφαίρου ήταν νέοι 16-24 ετών και μπορεί να σας πουν και ότι ήταν άντρες. Πως είναι δυνατόν να το ξέρουν αυτό; Μήπως έχουν κάμερες οι τηλεοράσεις και μας βλέπουν; Και οι παλιές τηλεοράσεις τι είχαν; Τα ραδιόφωνα έχουν και ακουστικά που καταγράφουν τις φωνές μας; Ισχύει μία φήμη ότι η AGB έδινε τα μηχανάκια σε νοικοκυριά εν γνώσει των νοικοκυριών; Φανταστείτε να σας πουν ότι για ένα μήνα κάποιος θα σας παρακολουθεί. ΘΑ συμπεριφερόσασταν όπως άλλες φορές; θα βγάζατε τον πραγματικό σας εαυτό προς τα έξω;
Επιστημονικές μελέτες.
Τα άρθρα που έχουν δημοσιευτεί σε επιστημονικά περιοδικά πολλές φορές λένε ανακρίβειες είτε εν γνώσει των συγγραφέων είτε επειδή δε το γνωρίζουν. Έρευνες έχουν δείξει ότι ακόμα και η πολύωρη χρήση των κινητών δεν επηρεάζει τον εγκέφαλο. Σε κοινωνιολογικές και ψυχολογικές έρευνες, αφού οι κριτές ή και οι συντάκτες των περιοδικών δεν ξέρουν και πολύ στατιστική, τα κόσκινα των κρίσεων έχουν μεγάλες τρύπες.
Μία άλλη περίπτωση είναι οι δημοσιογράφοι οι οποίοι είτε γράφουν ότι έχουν καταλάβει είτε μεταφράζουν ξένα άρθρα συναδέλφων τους, που αφορούν σε έρευνες. Διάβασα ένα άρθρο που ήταν μετάφραση από ένα αγγλικό, 4 ετών και αφορούσε στο κατά πόσο η τηλεόραση επηρεάζει την ανάπτυξη των μωρών (μέχρι τριών 3 ετών νομίζω). Από τις 3000 περίπου μητέρες που ρώτησαν σε τρία διαφορετικά χρονικά σημεία οι 700 περίπου απάντησαν και οι απαντήσεις αυτών τελικά επεξεργάστηκαν. Τις δύο πρώτες φορές ρώτησαν τις μητέρες πόσο συχνά τα μωρά έβλεπαν τηλεόραση κατά μέσο όρο την εβδομάδα. Οι απαντήσεις που μπορούσαν να δώσουν ήταν στο περίπου, χοντρικές δηλαδή. Την τρίτη φορά δε, ήταν του τύπου συχνά, πολύ συχνά κοκ. Στο τέλος βγήκε ένας μέσος όρος των ωρών που έβλεπαν τα μωρά τηλεόραση. Τις δύο πρώτες φορές υπήρχαν νούμερα, π.χ. 1 ώρα την ημέρα, την τρίτη φορά όμως δεν υπήρχαν νούμερα, αλλά περιγραφές, όπως λίγη ώρα την ημέρα. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, ο μέσος όρος του 1, 2 και του λίγο είναι το 2. Μαγικό ε; Και όμως έγινε. Από εσάς που είστε μητέρες πόσες δεν έχετε αφήσει το μωρό σας να δει τηλεόραση έστω και μία ώρα την ημέρα; Από ότι φαίνεται στην Αμερική δεν το κάνουν. Μήπως δεν είπαν όλη την αλήθεια; Από ότι θυμάμαι γενικά το άρθρο είχε κάποιες ανακρίβειες.
Λάθος ανάλυση δεδομένων. Υπάρχει η στατιστική, η επιστήμη και η στατιστική* η οποία χρησιμοποιείται όπως είναι για ότι να ‘ναι. Αν δεν ξέρεις τι δεδομένα έχεις και αν δεν ξέρεις πώς να τα αναλύσεις, τότε σίγουρα θα βγάλεις συμπεράσματα άλλων αντί άλλων. Αν για παράδειγμα ένα νέο χωράφι που είναι σε πλαγιά θέλει άνοιγμα γρανών για να φεύγει το νερό και εσύ το φρεζάρεις, όχι με φρέζα αλλά με τσάπα και την άλλη μέρα βρέξει, άντε να δεις τι έκανες. Αν όμως δεν είσαι αγρότης και δεν ξέρεις, όπως και εκείνοι που δουν το αποτέλεσμα και δεν έχουν ιδέα από αγροτικά, δεν θα δουν κάτι παράξενο. Στον κλάδο των οικονομικών, κοινωνικών, ιατρικών και άλλων επιστημών, αυτό γίνεται κατά κόρον και όταν προσπαθεί ένα γνώστης να τους αλλάξει γνώμη είναι σα να μιλάει σε τοίχο.
Κάποια συμπεράσματα
Είχε πει παλιότερα κάποιος τη φράση «ψέματα, άθλια ψέματα και στατιστική». Έχει βάση αυτό, διότι με τη στατιστική βάζεις έναν άνθρωπο δίπλα από ένα καταψύκτη και ένα φούρνο και δεν παθαίνει τίποτα αφού ο μέσος όρος της ζέστης και του κρύου είναι μηδέν. Περίεργο ε; Είναι μόνο αυτά; Σίγουρα όχι, ακόμα και οι επιστήμονες κάνουν λάθη, είτε άθελα τους είτε επειδή δε το γνωρίζουν, είτε επειδή δεν έχει ανακαλυφθεί αυτή η γνώση, είτε επειδή υπάρχει σε άλλη από τη δική τους επιστήμη.
Αυτό που έχω να προτείνω είναι να είστε καχύποπτοι όταν διαβάζετε κάποια «έρευνα» είτε δημοσιογραφική είτε επιστημονική και σίγουρα να μην πιστεύετε ότι σας «σερβίρουν», ακόμα και αν δείτε και κάποιο όνομα πανεπιστημιακού να την υπογράφει. Αν δεν είναι τουλάχιστον γνώστης στατιστικής ο κύριος ερευνητής τότε μάλλον θα πρέπει να έχετε έως και 100% αμφιβολίες, να το πω έτσι ωμά.
Γράφει η Αγγελική Τ.
Η ιστορία ενός Παγκόσμιου εθίμου που τηρούμε σχεδόν....ευλαβικά [1/4/2016]
(και οι πολιτικοί.... όχι μόνο την ημέρα της γιορτής του!!)
Σαν σήμερα...
κάθε χρόνο την 1η Απριλίου αναβιώνει το έθιμο με τα αθώα ψέματα. Πρόκειται για μία ανεπίσημη γιορτή που εορτάζεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Το πρωταπριλιάτικο έθιμο είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, λαογραφικά, ημέρες του χρόνου καθώς αποτελεί κοινό έθιμο για πολλούς λαούς του κόσμου.
Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι ρίζες του ανιχνεύονται στους αρχαίους Κέλτες, οι οποίοι συνήθισαν την Πρωταπριλιά που καλυτέρευε ο καιρός να βγαίνουν για ψάρεμα. Τις περισσότερες φορές γύριζαν με άδεια χέρια, γεγονός που δικαιολογούσαν λέγοντας απίθανες ιστορίες.
Μια άλλη εκδοχή μας μεταφέρει στον Μεσαίωνα, και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία όπου η Πρωτοχρονιά εορταζόταν τη 1η Απριλίου. Το 1564 ωστόσο, ο βασιλιάς Κάρολος ο 9ος μετέθεσε την αρχή του έτους στην 1η Ιανουαρίου για να συμβαδίζει η χώρα του ημερολογιακά με τις άλλες χώρες. Η αλλαγή αυτή προκάλεσε αντιδράσεις σε μια μερίδα του λαού. Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν αποδέχθηκαν στην πράξη την αλλαγή και συνέχισαν να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά όπως παλιά, µε το παλιό ημερολόγιο. Όσοι, λοιπόν, από τους υπήκοους του βασιλιά αποδέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή πείραζαν εκείνους που συνέχιζαν να τηρούν την παλιά πρωτοχρονιά (1η Απριλίου), λέγοντάς τους περιπαικτικά ψέματα ή κάνοντάς τους ψεύτικα πρωτοχρονιάτικα δώρα. Έτσι το έθιμο με τα πρωταπριλιάτικα αστεία εξαπλώθηκε γρήγορα και έγινε προσφιλές.
Μια τρίτη εκδοχή είναι πως η πρωταπριλιάτικη φάρσα οφείλει την καταγωγή της στη γιορτή της "Κοροϊδίας και του ξεγελάσματος" της Ρωμαϊκής Θεάς Venus Aprilis δηλαδή της Αφροδίτης του Απριλίου.
Στον ελληνικό χώρο το έθιμο έφτασε από τη Δύση μέσω των Σταυροφοριών. Ο γνωστός Έλληνας λαογράφος Γ. Μέγας διαπιστώνει πως η πρωταπριλιάτικη “ψευδολογία” θεωρείται από τον ελληνικό λαό ως σημαντική προϋπόθεση για μια επικείμενη επιτυχία, γεγονός που επαληθεύεται από διάφορα πρωταπριλιάτικα έθιμα σε όλη την Ελλάδα όπου οι άνθρωποι πιστεύουν πως παραπλανώντας σκόπιμα κάποιον άλλο αποτρέπουν το κακό να συμβεί σε αυτούς. Έτσι, σε κάποιες περιοχές της πατρίδας μας, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά ενώ το «θύμα» αντίθετα θα έχει γρουσουζιά. Πιστεύεται επίσης ότι ο «ψεύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του.
Μια επιτυχημένη πρωταπριλιάτικη φάρσα είναι εκείνη που έκανε το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού το 1995 το οποίο ανακοίνωσε ότι βρέθηκε ο τάφος του Σωκράτη και μέσα σε αυτόν αμφορέας με ίχνη κώνειου. Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου, ενώ η αλήθεια αποκαταστάθηκε λίγες ώρες αργότερα.
Σήμερα λοιπόν, επιτρέπονται τα αθώα ψεματάκια. Ας πούμε μερικά...
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Μην σας γίνει και συνήθεια! Είπαμε το έθιμο ισχύει μόνο για την 1η Απριλίου, τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου το ψέμα απαγορεύεται αυστηρά! Γιατί όπως λέει και η γνωστή παροιμία, ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται.
Καλή Πρωταπριλιά!!!
Ο ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ (ΠΑΠΑΡΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ)
[24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016]
ΕΥΕΡΓΕΤΑΣ ΤΙΜΑ (ΝΑ ΤΙΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΣΟΥ, ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ)
Γράφει ο Σ.Τ
Πριν από μερικούς μήνες ψάχνοντας, για τις ανάγκες του ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΠΑΠΑΡΙ, παλαιά έγγραφα, εφημερίδες κ.α. βρέθηκε στα χέρια μου μια Αμερικάνικη εφημερίδα με ημερομηνία 13 Οκτωβρίου 1966. Η εφημερίδα αναφέρεται στη ζωή του John Morris δηλαδή στη ζωή του Ιωάννη Μουτζούρη. Προκειμένου όλοι οι Παπαραίοι να μάθουν ποιος ήταν ο Ιωάννης Μουτζούρης παρουσιάζουμε το ρεπορτάζ της Αμερικάνικης εφημερίδας τα στοιχεία του οποίου επιβεβαιώσαμε από μαρτυρίες κατοίκων αλλά και από τους εδώ συγγενείς του.
Ο Ιωάννης Μουτζούρης γεννήθηκε στο ΠΑΠΑΡΙ και το πατρικό του σπίτι ήταν στο επάνω μέρος του χωριού εκεί που σήμερα είναι το σπίτι που έχτισε η οικογένεια της ανηψιάς του, Αγγελικής Μουτζούρη–Θωμάκου.
Μετά την δίχρονη θητεία του στον Ελληνικό Στρατό ταξίδευσε στις Η.Π.Α και σύντομα βρέθηκε να πολεμάει για την καινούργια του πατρίδα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1919 πήρε το απολυτήριό του από τον Αμερικάνικο Στρατό και άρχισε να δουλεύει σε ένα ζαχαροπλαστείο. Αφού έμαθε καλά την δουλειά του ζαχαροπλάστη άνοιξε μαζί με τον έφηβο υιό του, τον οποίο είχε φέρει από την Ελλάδα, δικό του ζαχαροπλαστείο το οποίο σιγά–σιγά έγινε το καλύτερο στην πόλη.
Το ενδιαφέρον του Ιωάννη Μουτζούρη για την πατρίδα και το χωριό του παρέμεινε αμείωτο, και όταν έμαθε από τον δάσκαλο του χωριού, Σπύρο Σπέη, με τον πατέρα του οποίου είχαν μεγαλώσει, μαζί ότι το σχολείο είχε καταστραφεί έδωσε οδηγίες στον δάσκαλο να αρχίσουν οι εργασίες ανακαίνησης του σχολείου στέλνοντάς του συνολικά 6.000 δολλάρια Αμερικής. Η γεναιοδωρία του δεν πέρασε απαρατήρητη και ένα από τα βραβεία που έχει αποκτήσει είναι ένα χρυσό μετάλλιο που συνοδεύεται από δίπλωμα τα οποία του εστάλησαν από τον βασιλιά της Ελλάδος Παύλο. Ανάμεσα στα γράμματα και τις φωτογραφίες που του έστειλαν ο ίδιος έχει ξεχωρίσει μια φωτογραφία της ανηψιάς του Αγγελικής Μουτζούρη- Θωμάκου, την οποία ο ίδιος δεν είδε ποτέ, με τον δάσκαλο και τα άλλα παιδιά μπροστά από το ανακαινισμένο Σχολείο.
Ο Ιωάννης Μουτζούρης έφυγε από κοντά μας πριν από μερικά χρόνια. Οι μαθητές του χωριού ΠΑΠΑΡΙ από την δεκαετία του 1950 μέχρι το πρόσφατο κλείσιμό του είμαστε ευγνώμονες στον καλό αυτόν πατριώτη και ευχόμεστε όλοι μας για την ανάπαυση της ψυχής του. Με φροντίδα της οικογένειας Αγγελικής Μουτζούρη– Θωμάκου η φωτογραφία του μαζί με την περιγραφή αυτή θα τοποθετηθεί στο ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ του χωριού μας για να θυμίζει σε όλους μας το μεγαλείο και την αγάπη αυτού του ανθρώπου για το χωριό του.
Η ιστορία ενός Παγκόσμιου εθίμου που τηρούμε σχεδόν....ευλαβικά [1/4/2016]
(και οι πολιτικοί.... όχι μόνο την ημέρα της γιορτής του!!)
Σαν σήμερα...
κάθε χρόνο την 1η Απριλίου αναβιώνει το έθιμο με τα αθώα ψέματα. Πρόκειται για μία ανεπίσημη γιορτή που εορτάζεται σε πολλές χώρες του κόσμου. Το πρωταπριλιάτικο έθιμο είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, λαογραφικά, ημέρες του χρόνου καθώς αποτελεί κοινό έθιμο για πολλούς λαούς του κόσμου.
Σύμφωνα με μια εκδοχή, οι ρίζες του ανιχνεύονται στους αρχαίους Κέλτες, οι οποίοι συνήθισαν την Πρωταπριλιά που καλυτέρευε ο καιρός να βγαίνουν για ψάρεμα. Τις περισσότερες φορές γύριζαν με άδεια χέρια, γεγονός που δικαιολογούσαν λέγοντας απίθανες ιστορίες.
Μια άλλη εκδοχή μας μεταφέρει στον Μεσαίωνα, και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία όπου η Πρωτοχρονιά εορταζόταν τη 1η Απριλίου. Το 1564 ωστόσο, ο βασιλιάς Κάρολος ο 9ος μετέθεσε την αρχή του έτους στην 1η Ιανουαρίου για να συμβαδίζει η χώρα του ημερολογιακά με τις άλλες χώρες. Η αλλαγή αυτή προκάλεσε αντιδράσεις σε μια μερίδα του λαού. Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν αποδέχθηκαν στην πράξη την αλλαγή και συνέχισαν να γιορτάζουν την Πρωτοχρονιά όπως παλιά, µε το παλιό ημερολόγιο. Όσοι, λοιπόν, από τους υπήκοους του βασιλιά αποδέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή πείραζαν εκείνους που συνέχιζαν να τηρούν την παλιά πρωτοχρονιά (1η Απριλίου), λέγοντάς τους περιπαικτικά ψέματα ή κάνοντάς τους ψεύτικα πρωτοχρονιάτικα δώρα. Έτσι το έθιμο με τα πρωταπριλιάτικα αστεία εξαπλώθηκε γρήγορα και έγινε προσφιλές.
Μια τρίτη εκδοχή είναι πως η πρωταπριλιάτικη φάρσα οφείλει την καταγωγή της στη γιορτή της "Κοροϊδίας και του ξεγελάσματος" της Ρωμαϊκής Θεάς Venus Aprilis δηλαδή της Αφροδίτης του Απριλίου.
Στον ελληνικό χώρο το έθιμο έφτασε από τη Δύση μέσω των Σταυροφοριών. Ο γνωστός Έλληνας λαογράφος Γ. Μέγας διαπιστώνει πως η πρωταπριλιάτικη “ψευδολογία” θεωρείται από τον ελληνικό λαό ως σημαντική προϋπόθεση για μια επικείμενη επιτυχία, γεγονός που επαληθεύεται από διάφορα πρωταπριλιάτικα έθιμα σε όλη την Ελλάδα όπου οι άνθρωποι πιστεύουν πως παραπλανώντας σκόπιμα κάποιον άλλο αποτρέπουν το κακό να συμβεί σε αυτούς. Έτσι, σε κάποιες περιοχές της πατρίδας μας, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά ενώ το «θύμα» αντίθετα θα έχει γρουσουζιά. Πιστεύεται επίσης ότι ο «ψεύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του.
Μια επιτυχημένη πρωταπριλιάτικη φάρσα είναι εκείνη που έκανε το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού το 1995 το οποίο ανακοίνωσε ότι βρέθηκε ο τάφος του Σωκράτη και μέσα σε αυτόν αμφορέας με ίχνη κώνειου. Η είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου, ενώ η αλήθεια αποκαταστάθηκε λίγες ώρες αργότερα.
Σήμερα λοιπόν, επιτρέπονται τα αθώα ψεματάκια. Ας πούμε μερικά...
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Μην σας γίνει και συνήθεια! Είπαμε το έθιμο ισχύει μόνο για την 1η Απριλίου, τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου το ψέμα απαγορεύεται αυστηρά! Γιατί όπως λέει και η γνωστή παροιμία, ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται.
Καλή Πρωταπριλιά!!!
Ο ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ (ΠΑΠΑΡΙ ΑΡΚΑΔΙΑΣ)
[24 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016]
ΕΥΕΡΓΕΤΑΣ ΤΙΜΑ (ΝΑ ΤΙΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΣΟΥ, ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ)
Γράφει ο Σ.Τ
Πριν από μερικούς μήνες ψάχνοντας, για τις ανάγκες του ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΠΑΠΑΡΙ, παλαιά έγγραφα, εφημερίδες κ.α. βρέθηκε στα χέρια μου μια Αμερικάνικη εφημερίδα με ημερομηνία 13 Οκτωβρίου 1966. Η εφημερίδα αναφέρεται στη ζωή του John Morris δηλαδή στη ζωή του Ιωάννη Μουτζούρη. Προκειμένου όλοι οι Παπαραίοι να μάθουν ποιος ήταν ο Ιωάννης Μουτζούρης παρουσιάζουμε το ρεπορτάζ της Αμερικάνικης εφημερίδας τα στοιχεία του οποίου επιβεβαιώσαμε από μαρτυρίες κατοίκων αλλά και από τους εδώ συγγενείς του.
Ο Ιωάννης Μουτζούρης γεννήθηκε στο ΠΑΠΑΡΙ και το πατρικό του σπίτι ήταν στο επάνω μέρος του χωριού εκεί που σήμερα είναι το σπίτι που έχτισε η οικογένεια της ανηψιάς του, Αγγελικής Μουτζούρη–Θωμάκου.
Μετά την δίχρονη θητεία του στον Ελληνικό Στρατό ταξίδευσε στις Η.Π.Α και σύντομα βρέθηκε να πολεμάει για την καινούργια του πατρίδα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1919 πήρε το απολυτήριό του από τον Αμερικάνικο Στρατό και άρχισε να δουλεύει σε ένα ζαχαροπλαστείο. Αφού έμαθε καλά την δουλειά του ζαχαροπλάστη άνοιξε μαζί με τον έφηβο υιό του, τον οποίο είχε φέρει από την Ελλάδα, δικό του ζαχαροπλαστείο το οποίο σιγά–σιγά έγινε το καλύτερο στην πόλη.
Το ενδιαφέρον του Ιωάννη Μουτζούρη για την πατρίδα και το χωριό του παρέμεινε αμείωτο, και όταν έμαθε από τον δάσκαλο του χωριού, Σπύρο Σπέη, με τον πατέρα του οποίου είχαν μεγαλώσει, μαζί ότι το σχολείο είχε καταστραφεί έδωσε οδηγίες στον δάσκαλο να αρχίσουν οι εργασίες ανακαίνησης του σχολείου στέλνοντάς του συνολικά 6.000 δολλάρια Αμερικής. Η γεναιοδωρία του δεν πέρασε απαρατήρητη και ένα από τα βραβεία που έχει αποκτήσει είναι ένα χρυσό μετάλλιο που συνοδεύεται από δίπλωμα τα οποία του εστάλησαν από τον βασιλιά της Ελλάδος Παύλο. Ανάμεσα στα γράμματα και τις φωτογραφίες που του έστειλαν ο ίδιος έχει ξεχωρίσει μια φωτογραφία της ανηψιάς του Αγγελικής Μουτζούρη- Θωμάκου, την οποία ο ίδιος δεν είδε ποτέ, με τον δάσκαλο και τα άλλα παιδιά μπροστά από το ανακαινισμένο Σχολείο.
Ο Ιωάννης Μουτζούρης έφυγε από κοντά μας πριν από μερικά χρόνια. Οι μαθητές του χωριού ΠΑΠΑΡΙ από την δεκαετία του 1950 μέχρι το πρόσφατο κλείσιμό του είμαστε ευγνώμονες στον καλό αυτόν πατριώτη και ευχόμεστε όλοι μας για την ανάπαυση της ψυχής του. Με φροντίδα της οικογένειας Αγγελικής Μουτζούρη– Θωμάκου η φωτογραφία του μαζί με την περιγραφή αυτή θα τοποθετηθεί στο ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ του χωριού μας για να θυμίζει σε όλους μας το μεγαλείο και την αγάπη αυτού του ανθρώπου για το χωριό του.